تلقیح مصنوعی
تلقیح مصنوعی عبارت از بارور کردن جنس مؤنث اعم از حیوان یا انسان از راه وارد کردن اسپرماتوزوئید در رحم حیوان یا انسان ماده است با وسایل مصنوعی بدون اینکه عمل مقاربت صورت گیرد. علم پزشکی با بهرهگیری از روشهای کمکی تولید مثل، امر فرزنددار شدن را برای زوجهای نابارور که در شرایط طبیعی قادر به فرزنددار شدن نیستند تا حدود زیادی فراهم کردهاست. امروزه تشکیل جنین در آزمایشگاه، انتقال جنین به رحم زن ثالث و اهدای جنین به یاری پیشرفتهای شگرف علم پزشکی، امکانپذیر شدهاست. این موارد دارای ابعاد مختلف حقوقی، اخلاقی، اجتماعی و مذهبی میباشند که از این رو از دیدگاههای مختلف مورد بحث و بررسی قرار گرفتهاند.[۱]
در فقه
در تلقیح مصنوعی که از نطفه غیر زوج حاصل شود؛ تردیدی در عدم لحوق طفل به زوج وجود ندارد، اما در تلقیحهای ناشی از شبهه، نسب حاصل میگردد.[۲]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ عظیمه نصرتی مراللو. لقاح مصنوعی و اهدای جنین از منظر فقه و حقوق اسلام. چاپ 1. خرسندی، 1391. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6528240
- ↑ عبداله کیایی. قانون مدنی و فتاوای امام خمینی (جلد دوم). چاپ 1. سمت، 1384. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 54264