ماده 30 قانون حمایت خانواده

نسخهٔ تاریخ ‏۱۴ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۷ توسط غزل طهرانی ئی (بحث | مشارکت‌ها) (افزودن رویه قضایی)

ماده 30 قانون حمایت خانواده مصوب 1391: در مواردي كه زوجه در دادگاه ثابت كند به امر زوج يا اذن وي از مال خود براي مخارج متعارف زندگي مشترك كه بر عهده زوج است هزينه كرده و زوج نتواند قصد تبرع زوجه را اثبات كند، مي‌ تواند معادل آن را از وي دريافت نمايد.

رویه های قضایی

مواد مرتبط

توضیح واژگان

اذن: در لغت یعنی اعلام، اباحه و رخصت، دستور، اجازه، اراده، اطاعت، علم.[۱] اما اذن در اصطلاح دارای دو معنا است: اول، به از بین رفتن منع قانونی، توسط مقنن یا شخصی معین، به نفع اشخاصی معلوم یا نامشخص را اذن گویند.[۲] دوم، به موافقت مالک، جهت تصرف دیگری در مال او، اذن گویند.[۳]

تبرع: به معنای بخشیدن بدون تکلیف و عطا کردن بدون چشم داشت است و در اصطلاح حقوقی بذل مال یا منفعتی به دیگری به قصد احسان و بدون چشم داشت چیزی در قبال آن است.[۴]

منابع

  1. اسداله لطفی. موجبات و مسقطات ضمان قهری در فقه و حقوق مدنی ایران. چاپ 1. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1379.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 686568
  2. محمدجعفر جعفری لنگرودی. دوره متوسط شرح قانون مدنی (حقوق اموال). چاپ 6. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 187424
  3. سیدمهدی نوابی. ضمان ناشی از استیفای نامشروع در حقوق ایران، فقه امامیه و حقوق فرانسه. چاپ 1. بوستان کتاب، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3205204
  4. منصور اباذری فومشی. ترمینولوژی حقوق نوین (جلد دوم). چاپ 1. کیان، 1392.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6405576