تعریف

حقوق بشردوستانه، شاخه یا بخشی از حقوق جنگ یا حقوق بین الملل مخاصمات مسلحانه است که امروزه با توجه به توسعه، تحول و تکامل مقررات و قواعد بشردوستانه باید آن را شاخه ای مستقل از شاخه های حقوق بین الملل و سیستمی جامع قلمداد نمود. حقوق بشر دوستانه، مجموعه مقررات و قواعد بین الملل است که ضمن تعیین حقوق حمایت از افراد انسانی ( اعم از رزمنده یا غیر رزمنده و غیر نظامی) و اموال غیر نظامی و حقوق طرف های متخاصم در مخاصمات مسلحانه (اعم از بین المللی یا غیر بین المللی) تکالیف افراد انسانی و طرف های متخاصم را نیز در آن مخاصمات مشخص می کند.[۱]

اصول

اصول حاصله را می توان به طرق مختلف خلاصه کرد، اما عناصر اصلی عبارتند از:

  1. اصل رفتار انسانی: غیر جنگجویان باید از هر گونه آسیب حفظ شوند؛ این مقوله نه تنها غیر نظامیان، بلکه همچنین جنگجویانی که به دلیل مجروحیت، بیماری، کشتی شکستگی یا تسلیم شدن، ناتوان از جنگ محسوب می شوند را شامل می شود.
  2. اصل ضرورت نظامی و ممنوعیت درد و رنج غیر ضروری: برای کاهش درد و رنج غیر ضروری و حفظ احترام اصول بشر دوستانه، محدودیت هایی در مورد ابزارها و شیوه های جنگ وجود دارد.
  3. حقوق بین الملل بشر دوستانه فارغ از ریشه ها و دلایل مخاصمه باید به طور یکسان و یکنواخت اعمال شود.[۲]
  4. اصل تفکیک: جمعیت های غیر نظامی و اموال ایشان و نیز اماکن غیرنظامی مورد حمایت اند. نیروهای مسلح طرف های درگیر باید در هر حال میان جمعیت غیر نظامی و اموال ایشان از یک سو و اهداف نظامی و غیر نظامی از سوی دیگر تفکیک قائل شوند و یه هیچ وجه نباید جمعیت های غیر نظامی، اموال آنان و اماکن غیر نظامی مورد تعرض و هدف حمله نظامی قرار گیرند.[۳]
  5. اصل تناسب: بین حمله نظامی و هدفی که مورد حمله است باید تناسب وجود داشته باشد، مثلا اگر نیروی متخاصم وارد یک شهر شد، نباید برای تسلیم نیروهای مخالف خود کل شهر را به آتش بکشد.[۴]
  6. اصل منع وارد کردن خسارت به محیط زیست در طول مخاصمه.[۵]

هدف

هدف حقوق بشردوستانه، محدود کردن صدمات و لطمات ناشی از درگیری های مسلحانه و ممنوع کردن استفاده از برخی وسایل و شیوه های نبرد علیه رزمندگان (تحت شرایط خاصی) و افراد غیر نظامی و نیز اهدف غیر نظامی در مخاصمات مسلحانه است.[۶]

پیشینه

قلمرو

قلمرو و گستره اجرای حقوق بشر دوستانه از حیث زمانی، زمان جنگ یا درگیری مسلحانه و قلمرو مکانی یا جغرافیایی آن، عرصه مخاصمات، اعم از زمینی، دریایی و هوایی است. با وجود این، چه بسا ممکن است در مواردی، محدوده زمانی و جغرافیایی درگیری به ورای زمان و مکان دقیق درگیری گسترش یابد. از جمله از حیث زمانی، عملیات نظامی پس از آتش بس یا از حیث مکانی، کشورهای همجوار کشورهای متخاصم در یک درگیری مسلحانه بین المللی یا مناطق جغرافیایی نزدیک به صحنه نبرد در یک درگیری مسلحانه غیر بین المللی. منطق حقوق بشر دوستانه چنین توسعه زمانی و مکانی را ایجاب می کند.

البته از حیث زمانی دو استثنای خاص وجود دارد. یکی در مورد وضعیت اشغال نظامی (تا یک سال پس از خاتمه اشغال) و دیگری در مورد افراد در دست دشمن که تا زمان مبادله آنها و به طور کلی تا زمان آزادی و بازگشت به میهن خود، حقوق بشر دوستانه اعمال می گردد.[۷]

ضرورت

در نخستین سال های پس از تاسیس سازمان ملل متحد، این پرسش به گونه ای منطقی و مشروع قابلیت طرح داشت که آیا اصولا حقوق بشر دوستانه در جهان تحت حاکمیت ممنوعیت کلی استفاده از زور، ضرورتی دارد؟ به واقع، اگر جنگ به عنوان یک پدیده واقعی از بین برود، حقوق بشر دوستانه منسوخ می شود. حتی می شد استدلال کرد که تاکید و تمرکز روی حقوق بشر دوستانه بین المللی، به مثابه پذیرش جنگ به عنوان یکی از اجزای طبیعی روابط بین الملل است که از این رهگذر بنیان های سخت گیرانه ی ماده (4) 2 منشور ملل متحد تحلیل می رود. به این دلیل بود که کمیسیون حقوق بین الملل در جریان نخستین جلسه خود، زمانی که برنامه های آینده خود را بررسی می کرد، ملحوظ داشتن حقوق بشردوستانه را به عنوان یکی از عناوین فهرست کار رد کرد. با وجود این، امروزه امیدهایی که ممکن بود به نتایج وعده داده شده در نظم جدید جهانی بسته شده باشد، تا حدود زیادی زایل شده است. پس از تجارب پنجاه ساله، هم اکنون می توان نتیجه گرفت که نظام امنیت دسته جمعی منشور ملل متحد، به طور مشخص نتوانسته و مسلما قادر نخواهد بود که منازعه مسلحانه به عنوان یک شکل رویارویی بین گروه ها و جوامع انسانی را ریشه کن نماید. بنابراین در روزگار ما، همچون قبل از جنگ جهانی اول، و احتمالا نظر به اینکه قدرت تخریبی و انهدامی تسلیحات جدید افزایش یافته، به صورتی که به واقع می توان بشریت را از کره زمین در طول چند ساعت محو کرد، قواعد متناسب حقوق بشر دوستانه امری ضروری تلقی می شود.[۸]

ارتباط با سایر رشته ها

حقوق بشردوستانه و حقوق بشر

حقوق بشردوستانه، مقرراتی است، ناظر به رعایت حداقل حقوقی که در هنگام جنگ، طرفین متخاصم باید نسبت به یکدیگر رعایت کنند.[۹] به عبارت دیگر می توان گفت، حقوق بشردوستانه نوع خاصی از حقوق بشر است و بنابراین می توان به طور اختصار آن را به عنوان ابزار حقوق بشری حقوق جنگ تعریف کرد. بنابراین حقوق بشر و حقوق بشردوستانه ارتباط تنگاتنگی با هم دارند.[۱۰] اما موضوع حقوق بشردوستانه، نه کل بشریت بلکه بخش محدودی از آن ها یعنی رزمندگان، مجروحان، بیمان، کشتی شکستگان، اسیران جنگی و غیر نظامیان می باشد. نکته قابل توجه دیگر در حقوق بشردوستانه این است که حقوق بشردوستانه عمدتا حاکم بر روابط بین المللی است در حالی که حقوق بشر ناظر بر روابط بین حکومت یک کشور و افراد واقع در قلمرو آن کشور می باشد. همچنین هدف حقوق بشردوستانه تسکین درد و رنج افرادی است که در نتیجه درگیری مسلحانه برای آن ها ایجاد شده است اما هدف حقوق بشر حمایت از حقوق و آزادی های انسانی در برابر اقتدار فراگیر حکومت دولت متبوع آن ها می باشد. از لحاظ قلمرو زمانی نیز بین این دو رشته تفاوت وجود دارد. حقوق بشردوستانه در زمان بروز درگیری های مسلحانه بین المللی یا غیر بین المللی و آشوب مطرح است اما حقوق بشر در زمان صلح نیز مطرح است اما در زمان بروز مخاصمات مسلحانه و شورش های داخلی نیز به عنوان منبع فرعی حقوق بشر دوستانه جهت تکمیل قواعد حمایتی آن اعمال می شود.[۱۱]

حقوق بشر دوستانه و حقوق جنگ

حقوق بشردوستانه در واقع بخشی از حقوق جنگ به شمار می رود و آن مجموعه قواعد حقوق بین الملل حاکم بر زمان جنگ است که عمدتا جنبه حمایتی دارند که این حمایت ها شامل افراد نظامی و غیر نظامی می شود. هچنین اموال و اهداف غیر نظامی و الزاماتی که افراد و کشورهای متخاصم در حین نبرد به رعایت حمایت های مذکور دارند را در بر می گیرد. در حالی که حقوق جنگ به تبیین قواعد مربوط به این موضوعات می پردازد: مفهوم جنگ، مفهوم حقوقی اقدامات مقابله به مثل مسلحانه، آغاز و پایان جنگ، تعیین عرصه مخاصمات، موارد مجاز به استفاده از وسایل و شیوه ها و سلح ها در جنگل ها، اشغال نظامی (به استثنای قواعد مربوط به حقوق بشر دوستانه) و بالاخره بی طرفی.[۱۲][۱۳]

اسناد بین المللی

منابع

  1. محمدرضا ضیایی بیگدلی. حقوق بین الملل بشردوستانه. چاپ 4. گنج دانش، 1396.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669864
  2. حسین فخر و داود کوهی. درآمدی بر حقوق و آیین دادرسی بین المللی کیفری (جلد دوم). چاپ 1. مجد، 1395.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669872
  3. سیدمصطفی محقق داماد. حقوق بشردوستانه بین المللی (رهیافت اسلامی). چاپ 1. علوم انسانی، 1383.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669888
  4. علی امیدی. حقوق بین الملل از نظریه تا عمل. چاپ 2. میزان، 1394.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669880
  5. سپنتا مجتهدزاده. تأثیر اصول حقوق بشردوستانه بین المللی بر حقوق خلع سلاح و کنترل تسلیحات. چاپ 1. مجد، 1395.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669884
  6. محمدرضا ضیایی بیگدلی. حقوق بین الملل بشردوستانه. چاپ 4. گنج دانش، 1396.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669868
  7. محمدرضا ضیایی بیگدلی. حقوق بین الملل بشردوستانه. چاپ 4. گنج دانش، 1396.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669896
  8. حسین شریفی طرازکوهی. حقوق بشر. چاپ 2. میزان، 1391.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669892
  9. حسین مهرپور. نظام بین المللی حقوق بشر. چاپ 7. اطلاعات، 1396.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6665804
  10. حسین مهرپور. نظام بین المللی حقوق بشر. چاپ 7. اطلاعات، 1396.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6665824
  11. سعید ارادت. همگرایی حقوق بشر و حقوق بشردوستانه (تئوری وحدت یا تجزیه حقوق). دوفصلنامه اطلاع رسانی حقوقی شماره 9 بهمن و اسفند 1383، 1383.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6665796
  12. محمدرضا ضیایی بیگدلی. حقوق بین الملل عمومی. چاپ 49. گنج دانش، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669452
  13. علی امیدی. حقوق بین الملل از نظریه تا عمل. چاپ 2. میزان، 1394.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6669456