ماده 352 قانون امور حسبی

نسخهٔ تاریخ ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۱ توسط Itbot (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

ماده ۳۵۲ قانون امور حسبی: اشخاصی که مدعی حقی بر ترکه بوده و دعوی آن‌ها از طرف مدیر ترکه و دادستان یا مدیر تصفیه تصدیق نشده باشد می‌توانند دعوی خود را در دادگاه صلاحیتدار اقامه یا تعقیب نمایند.

انقضاء مدت مقرر در ماده ۳۴۳ موجب سقوط حق اشخاصیکه در ظرف مدت حق خود را مطالبه نکرده‌اند نمی‌باشد.

مواد مرتبط

توضیح واژگان

مدیر ترکه: کسی است که دیون میت را مشخص می‌کند و می‌دهد؛ موصی به را از ترکه جدا می‌کند و به ذینفع می‌دهد و ترکه را آماده تقسیم بین ورثه می‌نماید.[۱]

ترکه: یعنی قسمت مثبت دارایی به جامانده از متوفی.[۲]

دادستان: که به او مدعی‌العموم و مقام تعقیب نیز گفته می‌شود کسی است که ریاست دادسرا را به عهده دارد.[۳]

نکات توضیحی ماده 352 قانون امور حسبی

اگر اشخاصی که مدعی حق بر ترکه متوفای خارجی می‌باشند در ظرف شش ماه از تاریخ انتشار اولین آگهی مذکور در ماده ۳۴۳ قانون امور حسبی به دادگاه مراجعه نکنند هرچند که مدت مقرر در ماده مذکور منقضی شده، منتها این انقضای مدت در مورد اشخاصی که مدعی حق بر ترکه متوفای خارجی هستند، موجب سقوط این حق نخواهند شد.[۴]

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 352 قانون امور حسبی

  1. اشخاصی که مدعی حقی بر ترکه هستند می‌توانند دعوی خود را در دادگاه مطرح کنند.
  2. تصدیق دعوی این افراد ممکن است از سوی مدیر ترکه، دادستان یا مدیر تصفیه صورت نپذیرد.
  3. امکان اقامه یا تعقیب دعوی در دادگاه صالح به این اشخاص داده شده است.
  4. انقضای مدت مقرر در ماده ۳۴۳ باعث سقوط حق اشخاصی که در این مدت اقدام به مطالبه نکرده‌اند، نمی‌شود.

منابع

  1. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد اول). چاپ 1. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 83580
  2. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد اول). چاپ 1. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 80940
  3. نورمحمد صبری. آیین دادرسی کیفری (جلد اول). چاپ 1. مساوات، 1399.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6320480
  4. محمدمجتبی رودیجانی. قانون امور حسبی در نظم حقوقی کنونی. چاپ 1. کتاب آوا، 1397.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6650476