سابقه ابلاغ
ابلاغ به شیوه سنتی از طریق ارسال نسخه کاغذی اوراق قضایی به نشانی مخاطب انجام می‌شود؛ بدین ترتیب که نشانی اصحاب دعوا در دادخواست تعیین شده و اوراق دعوا به همان نشانی ارسال می‌شود. چنانچه یکی از اوراق قضایی (به عنوان مثال، یک اخطاریه) در محل نشانی مخاطب به صورت واقعی یا قانونی ابلاغ شود، مفهوم سابقه ابلاغ محقق می‌گردد و پس از آن، کلیه ابلاغات خطاب به چنین شخصی در همان محل انجام خواهد شد مگر آن‌که شخص مزبور نشانی جدید خود را به طور کتبی به دفتر دادگاه اعلام کرده باشد.[۱] به عبارت دیگر اگر آدرس بعد از یک مرتبه ابلاغ تغییر کند و به دادگاه اعلام نشود کلیه ابلاغ‌ها به همان آدرس صورت می‌گیرد، این مورد را اصطلاحاً سابقه ابلاغ گویند.[۲]
اعتبار سابقه ابلاغ
سابقه ابلاغ نه تنها در پرونده دادرسی معتبر است بلکه به دلالت ماده 8 قانون اجرای احکام مدنی، در ابلاغ اجرائیه و سایر اوراق مربوط به اجرای حکم نیز دارای اعتبار خواهد بود. با فرض وجود سابقه ابلاغ، اوراق قضایی به همان محل سابق ابلاغ می‌شود و چنانچه مخاطب در محل حضور نداشته باشد و حتی واقعاً از نشانی سابق نقل مکان کرده باشد، ابلاغ به شیوه الصاق در محل انجام خواهد شد.[۱]
مواد مرتبط
مقالات مرتبط
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ حیدری, سیروس (1402). "تأملی پیرامون سابقه ابلاغ؛ در پرتو رأی وحدت رویه شماره 23 دیوان عالی کشور (1360/4/06)". دو فصلنامه نقد و تحلیل آراء قضایی. 2 (4): 582–601. doi:10.22034/analysis.2023.2007802.1047. ISSN 2821-1790.
- ↑ عباس زراعت. محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران. چاپ 3. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 553744