صلح و سازش
در صلح و سازش، یک شخص ثالث بی‌طرف به‌عنوان سازشگر یا مصلح به طرفین برای حل اختلاف کمک می‌کند. بعضی نویسندگان حقوقی معتقدند سازش، تراضی طرفین دعوا بر فیصله نزاع معین در دادگاه و با دخالت دادرس دادگاه است و سازشنامه‌ای که با این ترتیب تنظیم می‌شود، ماهیت سند رسمی صلح را دارد و مانند هر عقدی فقط بین طرفین و قائم‌مقام آنان لازم‌الاتباع است نه نسبت به ثالث. برخی معتقدند به دلیل مشابهت در روش و اصول، هر دو مفهوم سازش و میانجیگری، یکی هستند. آنسیترال نیز در بند ۳ ماده ۱ قانون خود هر دو اصطلاح را یکسان انگاشته است. در کشورهای مختلف نیز این دوگانگی وجود دارد؛ برای مثال، در ژاپن «مصالحه» به‌طور کلی در رابطه با میانجیگری مرتبط با دادگاه استفاده می‌شود، درحالی‌که در ایرلند «مصالحه» و «میانجیگری» به‌جای هم به‌کار می‌روند. با وجود این، سازش اغلب برای اشاره به فرایندی استفاده می‌شود که در آن یک شخص ثالث نقش رهبری قوی‌تری ایفا می‌کند و تأثیر بیشتری بر نتیجه نهایی دارد.[۱]
منابع
- ↑ دلیر, رضا; دلشاد معارف, ابراهیم; امینی, عیسی (1401). "تحلیلی بر اقناع قضایی در فرایند کشف امور موضوعی دعاوی مدنی". مطالعات حقوق خصوصی. 52 (3): 495–516. doi:10.22059/jlq.2022.339336.1007653. ISSN 2588-5618.