اصل ۱۵ قانون اساسی: تفاوت میان نسخه‌ها

قبل از ظهور اسلام خط و زبان ایران، خط و زبان پهلوی و مشهور به فارسی میانه بود، پس از حمله اعراب به ایران، این زبان با عربی آمیخته شد و در قرون سوم و جهارم به اسامی مختلفی چون دری، پارسی دری یا فارسی خوانده می‌شد.<ref name=":0">{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در نظم حقوق کنونی|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=مجمع علمی و فرهنگی مجد|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4718800|صفحه=|نام۱=امیر|نام خانوادگی۱=ساعدوکیل|نام۲=پوریا|نام خانوادگی۲=عسکری|چاپ=3}}</ref>

زبان از بارزترین عوامل شناخت یک [[ملت]] در مقابل ملل دیگر است، به همین جهت است که [[دولت|دولتهای]] استعمارگر، سعی می‌کنند تا با القاء زبان بیگانه، [[هویت]] و انسجام ملی آن کشور را متلاشی سازند. زبان بدون خط از بنیان مستحکمی برخوردار نخواهد بود، چرا که بدون خط، میراث ملی در گذر زمان آسیب‌پذیر است و تدریجاً نابود می‌شود، بنابر این خط از ابزارهای نگهبان میراث یک جامعه تلقی می‌شود،<ref name=":0" /> از آنجا که زبان و خط مشترک بیشتر مردم ایران فارسی است و در [[قانون اساسی]] به عنوان زبان و خط رسمی شناخته شده، اسناد و مکاتبات رسمی با این خط و زبان نوشته می‌شود، در عین حال هر یک از قومیت‌های موجود در ایران می‌توانند زبان محلی خود را حفظ کنند و در مطبوعات و رسانه‌های گروهی از آن استفاده کنند، همچنین برای تعلیم و تدریس و تربیت از آن بهره گیرند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=کلیات حقوق اساسی|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=مجد|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3211356|صفحه=|نام۱=آیت اله عباسعلی|نام خانوادگی۱=عمیدزنجانی|چاپ=3}}</ref>