ماده 19 قانون امور حسبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده 19 قانون امور حسبی''': هرگاه ضمن رسیدگی به [[امور حسبی]] [[دعوا|دعوایی]] از طرف اشخاص ذینفع حادث شود که رسیدگی به امور حسبی متوقف به تعیین تکلیف‌ نسبت به آن دعوی باشد دادرس در صورت درخواست دستور موقتی در موضوع آن دعوی مطابق مقررات [[دادرسی فوری]] صادر می نماید.

 

* [[ماده 310 قانون آیین دادرسی مدنی]]

در مواردی که دادگاه به امور حسبی رسیدگی می کند اگر متوجه امری فوری شود میتواند دستور موقت صادر کند مثلا در هنگام رسیدگی فی الحال [[وصیت]] نامه معتبری به نظر دادگاه می رسد که آن وصیت نامه مشتمل بر امر فوری باشد حکم ماده 19 قانون امور حسبی کاربرد عملی پیدا می کند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=پاسخ به 266 پرسش قضایی کاربردی (درباره امور حسبی، اجرای احکام، خانواده، اجاره و تملک آپارتمان ها)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=خرسندی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3124380|صفحه=|نام۱=احمد|نام خانوادگی۱=زارعی|چاپ=2}}</ref>

دادرسی فوری یا دستور موقت همانگونه که در [[قانون آیین دادرسی مدنی]] تاسیس خاصی است که مطابق قانون جواز استفاده از آن وجود دارد در قانون امور حسبی نیز در ماده 19 پیش بینی شده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=دستور موقت (دادرسی فوری) در قانون و رویه قضایی|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2465024|صفحه=|نام۱=محمدرضا|نام خانوادگی۱=فلاح|چاپ=2}}</ref>