۱۱۴٬۰۸۱
ویرایش
نظریه شماره مورخ 1131/10/12 اداره کل حقوقی قوه قضاییه (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۱۰
، ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۳بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=|شماره پرونده=|تاریخ نظریه=1131/10/12}} | {{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=|شماره پرونده=|تاریخ نظریه=1131/10/12}} | ||
'''استعلام''': | '''استعلام''': خواهان به طرفیت خوانده دعوی مالی مطرح اما بعد از کارشناسی موضوع خواسته خواهان به نحو ماهوی رد و حکم بر بی حقی خواهان صادر شده است در ادامه خوانده دعوی با طرح دعوی دیگر به طرفیت خواهان پرونده اصلی مستندا به ماده ۵۱۵ قانون آئین دادرسی مدنی درخواست محکومیت ایشان به پرداخت خسارات دادرسی را خواسته است. | ||
س: با توجه به مقررات ماده ۵۱۵ قانون مذکور که عمد و علم به غیر محق بودن را شرط در محکومیت به پرداخت خسارت دانسته است آیا در صورت عدم احراز این شرط دادگاه می تواند با استفاده از مقررات قانون مسئوولیت مدنی خوانده را محکوم به پرداخت خسارات دادرسی نماید. | |||
== نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه == | == نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه == | ||
به طور کلی مطالبه خسارت دادرسی در غیر موارد قراردادی، تابع قواعد عمومی حاکم بر ابواب اتلاف و تسبیب می باشد و مطابق قسمت میانی ماده ۵۱۵ قانون آیین دادرسی مدنی، خوانده دعوی نیز می تواند، خسارتی را که عمدا از طرف خواهان با علم به غیر محق بودن در دادرسی به او وارد شده، از خواهان مطالبه نماید و دادگاه در این موارد، میزان خسارت را پس از رسیدگی معین کرده و ضمن صدور حکم راجع به اصل دعوا یا به موجب حکم جداگانه، خواهان غیر محق را به تأدیه خسارت ملزم خواهد نمود. بنابر این در صورت احراز شرایط مذکور، دادگاه می تواند حکم به پرداخت خسارات دادرسی مورد مطالبه خوانده را صادر نماید. | |||
[[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه]] | [[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه]] | ||
[[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه سال ۱۱۳۱]] | [[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه سال ۱۱۳۱]] | ||