نظریه وحدت مبنا در ضمانت اجرای قرارداد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نظریۀ وحدت مبنا''' معتقد است که یک اصل واحد، هر دو شیوۀ اصلی مقابله با نقض [[قرارداد]] را توجیه می‌کند. در این نظریه، پرداخت [[خسارت]]، نوع خاصی از دستور به اجرای عین تعهد تلقی می‌شود و هر دو، در واقع، تأییدکنندۀ [[تعهد]] اصلی هستند. هدف هر دو روش جبران این است که در زمانِ بعد از نقض تعهد، [[خواهان]] را در موقعیت اجرای تعهد قرار دهد. در حالت الزام به اجرای عین تعهد، این امر کاملا محقق می‌شود، لیکن پرداخت خسارت، جانشین و نمایانگر هزینه‌های معقولی است که خواهان باید متحمل شود تا مورد تعهد را خود یا از طریق [[شخص ثالث]] انجام دهد. بنابراین اجرای عین تعهد و پرداخت خسارت، آنچه را که خواهان در چارچوب مفاد و شروط قراردادی ضروری است به دست می‌آورد، به او اعطا می‌کنند؛ یا از طریق تحصیل مورد تعهد یا از طریق اخذ ارزش معادل آن.<ref>{{Cite journal|title=وحدت یا تکثر مبنای شیوه‌های ضمانت اجرای قراردادی: مطالعۀ تطبیقی در نظام حقوقی کامن‌لا و حقوق ایران|url=https://jlq.ut.ac.ir/article_97046.html|journal=مطالعات حقوق خصوصی|date=1402|issn=2588-5618|pages=625–645|volume=53|issue=4|doi=10.22059/jlq.2024.351665.1007731|language=fa|first=سیدمرتضی|last=نعیمی}}</ref>

== منابع ==