ماده ۲۵۶ قانون تجارت: تفاوت میان نسخه‌ها

قاعده بر این است که [[دین]]، در موعد مقرر بین طرفین تأدیه گردیده؛ پرداخت پیش از موعد آن، منوط به [[رضایت]] [[بستانکار]] باشد. اما در موارد عادی و غیر از اسناد [[برات|برواتی]]، مدیون می‌تواند پیش از موعد، [[بدهی]] خود را پرداخت نموده و این امر را به طلبکار اخطار نماید.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=گنج دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3103288|صفحه=|نام۱=حسینقلی|نام خانوادگی۱=کاتبی|چاپ=12}}</ref>

* دارنده برات در تاریخ ۱۳۹۹/۱۲/۰۲، آن را گم می‌نماید. یابنده سند مزبور، در تاریخ ۱۳۹۹/۱۲/۲۰به مدیون اصلی مراجعه نموده؛ و با صرف نظر نمودن از بخشی از وجه آن، بقیه مبلغ مندرج در برات را دریافت می‌کند. سررسید سند مزبور، ۱۴۰۰/۰۲/۰۲ بوده‌است. دارنده واقعی برات، در تاریخ ۱۳۹۹/۰۴/۱۲ به دادگاه مراجعه کرده؛ و همان روز از دادگاه، دستور موقتی مبنی بر جلوگیری از تأدیه وجه برات، اخذ می‌نماید. و در تاریخ ۱۴۰۰/۰۴/۰۴، حکم به نفع مدعی صادر می‌گردد. دراینصورت براتگیر مکلف است وجه سند را، به دارنده تقدیم نماید. چراکه با استناد به ماده مورد بحث، تأدیه وجه برات پیش از موعد مقرر، موجب بری الذمه شدن متعهد نگردیده؛ و پیش از پرداخت وجه آن به یابنده برات، دادگاه اقدام به صدور دستور موقت مبنی بر عدم پرداخت مبلغ مندرج در سند شده بود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=خودآموز و راهنمای حقوق تجارت|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=طرح نوین اندیشه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3032548|صفحه=|نام۱=یوسف|نام خانوادگی۱=پاشایی|چاپ=4}}</ref>