ماده ۳۶۹ قانون آیین دادرسی مدنی

احکام زیر اگرچه از مصادیق بندهای ( الف) در دو ماده قبل باشد حسب مورد قابل رسیدگی فرجامی نخواهد بود :

1) احکام مستند به اقرار قاطع دعوا در دادگاه

2) احکام مستند به نظریه یک یا چند نفر کارشناس که طرفین به طور کتبی رأی آنها را قاطع دعوا قرار داده باشند.

3) احکام مستند به سوگند که قاطع دعوا باشد.

4)احکامی که طرفین حق فرجام خواهی خود را نسبت به آن ساقط کرده باشند.

5) احکامی که ضمن یا بعد از رسیدگی به دعاوی اصلی راجع به متفرعات آن صادر می شود، درصورتی که حکم راجع به اصل دعوا قابل رسیدگی فرجامی نباشد.

6) احکامی که به موجب قوانین خاص غیرقابل فرجام خواهی است.

پیشینه

مشابه مفاد این ماده در ماده 522 قانون آیین دادرسی مدنی سال 1318 پیش بینی شده بود.140877

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

مطابق این ماده احکام مستند به نظر کارشناس به شرطی که طرفین نظریه کارشناس را قاطع دعوا بدانند غیر قابل فرجام خواهد بود.143736/ همچنین دعوای اقامه شده در مرحله بدوی چنانچه حکم مستند به سوگند قاطع دعوا(سوگند یمین قضایی) صادر شده باشد حتی اگرشرایط مندرج در مواد367و 368 را نیز داشته باشد باز هم قابل فرجام نمی باشد.336644/143737/140975/313989 در این ماده احکام مستند به اقرار قاطع دعوا در دادگاه غیر قابل فرجام اعلام نموده است ولی قانونگذار در تبصره ماده 331 این قانون اقرار در دادگاه را غیر قابل تجدیدنظر دانسته است این  دوگانگی قابل توجیه نبوده ؛ در هر حال در رویه قضایی همواره اقرار قاطع دعوا معتبر دانسته شده است.336628/