وعده قرارداد

به توافق بر انعقاد عقدی در آینده، وعده قرارداد گفته می شود. گاهی اشخاص به سبب فراهم نمودن شرایط و یا بنا بر مصلحت خویش، انعقاد قرارداد را به تعویق می اندازند، لکن به جهت آنکه خیال خویش را از انجام قرارداد در آینده آسوده نمایند، توافق می نمایند تا عقد را در آینده انشاء نمایند.

مطالعات تطبیقی

در قانون مدنی جدید فرانسه در ماده 1124 به صراحت این امر تصریح گردیده است: «وعده یکجانبه، قراردادی است که به موجب آن یک طرف یعنی وعده دهنده (متعهد)، به طرف دیگر یعنی ذینفع، حق انعقاد قراردادی را که عناصر اساسی آن قبلا تعیین شده و برای تشکیل آن فقط اراده ذینع لازم است اعطا می نماید. رجوع از وعده در طول زمانی که برای تصمیم گیری به ذینفع اختصاص داده شده است، مانع از تشکیل قرارداد وعده داده شده نمی شود. قراردادی که بر خلاف وعده یکجانبه با ثالث منعقد شده و ثالث نیز از وجود آن آگاه باش، باطل است.» در قانون مدنی ایران این اصطلاح مورد تعریف قرار نگرفته است لیکن با استناد به اصل حاکمیت اراده و همچنین اصل آزادی قراردادی می توان آن را معتبر دانست.