ماده ۵۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی

دعوائی که به طریق سازش خاتمه یافته باشد، حکم به خسارت نسبت به آن دعوا صادر نخواهد شد، مگر این که ضمن سازش نسبت به خسارات وارده تصمیم خاصی اتخاذشده باشد.

توضیح واژگان

ضرر : ضرر عبارت است از فوت آنچه انسان واجد آن است ، خواه نفس باشد یا مال یا جوارح » و همچنین برخی فقها صراحتا عدم النفع را ضرر دانسته اند و چنانچه مقتضی عدم النفع کامل باشد ، ضرر محسوب شده و قابل مطالبه است.1198111/

پیشینه

این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال 1290 مشابهی نداشته است، 700106 اما مشابه مفاد آن ذیل ماده 715 قانون آیین دادرسی مدنی سال 1318 پیش بینی شده بود.700105/141874/

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

در مورد دعاوی که با سازش طرفین در دادگاه یا خارج از دادگاه ، خاتمه یافته اند ، دادگاه نمی تواند حکم به خسارت دهد هر چند طرفین مطالبه کرده باشند چرا که طرفین با توجه به موضع خود سازش نموده و خسارات خود را نیز باید در همان سازش نامه تصریح نمایند. مگر اینکه در سازش نامه صراحتا قید شده باشد که تکلیف خسارت وارده را به رسیدگی دادگاه واگذار کرده اند که در این صورت دعوی مستقلی برای خسارت قابل طرح می باشد.294894/335576/1009696/561743/347042/چرا که خسارت از متفرعات دعوای اصلی است و در صورت زوال دعوای اصلی متفرعات آن نیز زائل می شوند ،از آنجا که یکی از طرق زوال دادرسی سازش می باشد ، در صورت سازش اصولا خسارت نیز منتفی می باشد.141876/ در صورتی که سازش نسبت به بخشی از دعوا صورت گرفته باشد نسبت به باقی دعوا می توان حکم به خسارت صادر نمود.141875/