ماده ۲۰۷ قانون آیین دادرسی مدنی

از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ‏۲۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۰۷ توسط Javad (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

سندی که در دادگاه ابراز می‌شود ممکن است به نفع طرف مقابل دلیل باشد، در این صورت هرگاه طرف مقابل به آن استناد نماید ابرازکننده سند حق ندارد آنرا پس بگیرد یا از دادگاه درخواست نماید سند او را نادیده بگیرد.

توضیح واژگان

سند: وفق ماده ۱۲۸۳ ق. م سند عبارت است از هر نوشته‌ای که در مقام دعوا یا دفاع بتوان به آن استناد نمود. ۳۱۱۱۳۶

پیشینه

این ماده در قانون آیین دادرسی سال ۱۲۹۰ ذیل موارد ۲۸۱ و ۲۹۸ آن قانون بیان شده بود و همچنین در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۳۱۸ نیز در ماده ۳۷۴ پیش‌بینی شده بود. ۶۹۹۴۵۲/۱۳۹۴۷۱

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

ممکن است مفاد سند ابرازی کلا یا جزئاً به نفع طرف مقابل باشد لذا در اینگونه موارد ابراز کننده سند نمی‌تواند سند خود را مسترد نموده یا از دادگاه تقاضا نماید سند او را نادید بگیرد. ۵۷۸۵۶۵ در اینجا شرط ممنوعیت استرداد استناد طرف مقابل به سند می‌باشد. ۱۳۹۴۷۶

چنانچه تعرض به سند از توع تعرض دفاعی باشد یعنی با ادعای مخالفت با قانون یا واقع یا تحقق موضوع آن مواجه شود، استرداد آن با مانع مذکور در این ماده مواجه می‌شود. ۵۷۸۸۴۰

به دلالت این ماده در صورت عدم حضور خوانده در جلسه دادرسی، خواهان می‌تواند سند ابرازی که در بخشی از آن به نفع خوانده دلیلی وجود دارد، را استرداد نماید. ۱۱۶۹۸۹

در صورتی که فتوکپی سند به نفع طرف مقابل باشد نمی‌توان وی را ملزم به اراوه اصل سند نمود۱۳۹۴۷۳

مصادیق و نمونه‌ها

۱) برای مطالبه وجه سند به دادگاه ارائه شده و درخواست مطالبه نقدی طلب صورت پذیرفته‌است، در اینجا طرف مقابل به سند استناد کرده که در آن پرداخت به صورت قسطی تعیین شده‌است، لذا با درخواست خوانده و استناد به سند ابراز شده امکان استرداد این سند از دادگاه وجود ندارد. ۱۱۴۳۳۸