ماده ۲۳۸ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۲۳۸ قانون آیین دادرسی کیفری:صدور قرار بازداشت موقت در موارد مذكور درماده قبل ، منوط به وجود يكي از شرايط زير است : الف - آ‎زاد بودن متهم موجب از بين رفتن آثار و ادله جرم يا باعث تباني با متهمان ديگر يا شهود و مطلعان واقعه گردد و يا سبب شود شهود از اداء شهادت امتناع كنند . ب - بيم فرار يا مخفي شدن متهم باشد و به طريق ديگر نتوان از آن جلوگيري كرد . پ - آزاد بودن متهم مخل نظم عمومي ، موجب به خطر افتادن جان شاكي ، شهود يا خانواده آنان و خود متهم باشد .

پیشینه

سابقاً ماده 32 قانون آیین دادرسی کیفری (مصوب 1378) در این خصوص وضع شده بود

نکات توضیحی تفسیری دکترین

بر اساس این ماده بعد از احراز مواردی که صدور قرار بازداشت موقت را امکان پذیر میکنند، لازم است یکی از بند های موجود در این ماده نیز محقق باشند تا بتوان متهم را بازداشت کرد. وجود هر کدام از شرایط مذکور در این ماده به تنهایی برای فراهم کردن موجبات بازداشت متهمی که مرتکب جرایم مذکور در ماده ۲۳۷ قانون آیین دادرسی کیفری شده است کافی است.

رویه قضایی

حکم شماره 2705 مورخ 1318/3/16:مطابق مقررات قانونی بازپرس موظف می باشد که در مواردی که برای جلوگیری از فرار یا پنهان شدن متهم توقیف موقت او را لازم بداند حکم توقیف او را صادر نماید بدون اصدار قرار توقیف متهم تخلف است.