ماده ۲۳۴ قانون آیین دادرسی کیفری

در صورت فوت كفيل يا وثيقه گذار ، قرار قبولي كفالت يا وثيقه منتفي است و متهم حسب مورد ، بايد نسبت به معرفي كفيل يا ايداع وثيقه جديد اقدام كند ، مگر آنكه دستور اخذ وجه الكفاله يا ضبط وثيقه صادر شده باشد .

نکات توضیحی تفسیری دکترین

صدور رار قبولی کفالت یا وثیقه، موجب ایجاد تعهداتی برای کفیل و وثیقه گذار می شود. این تعهدات را به دو دسته تعهدات اصلی و فرعی تقسیم کرده اند. تعهد اصلی همان حاضر کردن متهم نزد مراجع قضایی و تعهد فرعی نیز پرداخت وجه الکفاله یا سلب حق از مال وثیقه می باشد. تعهدات اصلی را باید تعهداتی شخصی و غیر قابل انتقال تلقی نمود که به وراث تحمیل نمی شوند. اما تعهدات مالی به وراث منتقل شده و ملاک تعیین زمان انتقال تعهد مالی به وراث را از طریق مقایسه تاریخ فوت با تاریخ انقضاء مهلت یکماهه از تاریخ ابلاغ واقعی می توان تعیین نمود. اگر اخطار یکماهه برای حاضر کردن متهم به کفیل یا وثیقه گذار، به صورت ابلاغ واقعی باشد و این افراد بدون عذر موجه از حاضر کردن متهم خودداری کنند، تعهد فرعی آنان نیز قطعی شده و مکلف به اجرای آن هستند. لذا فوت آن ها نیز تأثیری در اجرای این تعهد فرعی ندارد. البته در صورت فوت کفیل یا وثیقه گذار بعد از صدور دستور دادستان مبنی بر اخذ وجه الکفاله یا ضبط وثیقه، امکان تحویل متهم برای ورثه آن ها تا قبل از اتمام عملیات اجرایی و استفاده از مزایای مقرر قانونی در این خصوص وجود دارد.