نمایش مبدأ برای جواز امتناع مدیون از ایفای دین تا زمان تهیه دلیل اثباتی بر آن

'''جواز امتناع مدیون از ایفای دین تا زمان تهیه دلیل اثباتی بر آن''' نام مقاله ای از [[محسن اسماعیلی]] و [[محمد نصیری]] است که در شماره دوازدهم (آذر ۱۴۰۰) [[نشریه دانشنامه های حقوقی|فصلنامه علمی دانشنامه های حقوقی]] منتشر شده است.

== چکیده ==
قاعده اولیه این است که مدیون در صورت حال بودن دین یا حصول موعد آن و با فرض امکان ایفای آن، حق تأخیر ایفای دین را ندارد. با وجود این، مشهور فقها به استناد لزوم پیشگیری از ضرر ناشی از احتمال محکومیت مجدد و اتیان سوگند، معتقدند که هر مدیونی می‌تواند از ایفای دین خود امتناع کند تا اینکه برای اثبات ایفای آن شاهد بگیرد. با وجود این، برخی فقها معتقدند که فقط در دیونی، مدیون حق امتناع دارد که ادعای او در ایفای دین پذیرفته نمی‌شود. برخی دیگر این حق را مختص دیونی دانسته‌اند که طلبکار برای اثبات اصل دین، دلیل اثباتی دارد. به نظر می‌رسد دیدگاه مشهور فقها در حقوق کنونی نسبت به دیونی که موضوع آنها انجام فعل مثبت یا تسلیم مال است، به شرط عدم ورود ضرر نامتعارف بر طلبکار قابل پذیرش است و همچنین مدیون در صورت امکان، می‌تواند ایفای دین را منوط بر اخذ رسید نماید. جهت تقویت این دیدگاه می‌توان به دلایلی مانند قاعده لاضرر، قاعده ضرورت و لزوم دفع نزاع، دلیل سیره، معذوریت مدیون و ملاک برخی از آیات قرآن کریم استناد کرد. بر این دیدگاه آثار و احکام مهمی مترتب می‌گردد؛ مدیون در دوران امتناع ضمانی ندارد. ضامن مأذون در صورت فقدان دلیل اثباتی بر ایفای دین و عدم تصدیق مضمون‌عنه در پرداخت، حق رجوع به او را ندارد. بر وکیل در تسلیم مال لازم است که دلیل اثباتی تهیه کند. هزینه‌های نگهداری مال در دوران امتناع، اصولاً بر عهده مدیون است.

== کلیدواژه ها ==

* دین
* جواز تأخیر
* طلبکار
* دلیل
* شاهد

== مواد مرتبط ==

* [[ماده ۳۹۴ قانون مدنی]]
* [[ماده ۴۹۰ قانون مدنی]]
* [[ماده ۳۷۷ قانون مدنی]]
* [[ماده ۷۰۹ قانون مدنی]]

[[رده:مقالات شماره دوازدهم فصلنامه علمی دانشنامه های حقوقی]]
[[رده:مقالات محسن اسماعیلی]]
[[رده:مقالات محمد نصیری]]
[[رده:مقالات حقوق خصوصی]]
[[رده:ایفای تعهد]]
[[رده:دین]]
[[رده:جواز تاخیر]]