حق سکنی

نسخهٔ تاریخ ‏۶ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۳۹ توسط Karandish (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)

بر اساس ماده ۴۳ قانون مدنی، اگر حق انتفاع عبارت از سکونت در مسکنی باشد سکنی یا حق سکنی نامیده می‌شود و این حق ممکن است به طریق عمری یا به طریق رقبی برقرار شود.

حق سکونت در خانه، یا قسمتی از آن را حق سکنی نامند.[۱]

در حق سکنی، به منتفع، «ساکن» و به مالک، «مُسکن» گویند.[۲][۳]

به سکنای فاقد مهلت، سکنی مطلقه گویند.[۴]

منابع

  1. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد سوم). چاپ 4. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 328628
  2. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد سوم). چاپ 4. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 332148
  3. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد پنجم). چاپ 4. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 341936
  4. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد سوم). چاپ 4. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 332432