ماده ۴۳ قانون مدنی

ماده ۴۳ قانون مدنی: اگر حق انتفاع عبارت از سکونت در مسکنی باشد سکنی یا حق سکنی نامیده می‌شود و این حق ممکن است به طریق عمری یا به طریق رقبی برقرار شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

ماده ۱۸ قانون مدنی

توضیح واژگان

حق سکونت در خانه یا قسمتی از آن را «حق سکنی» نامند.

در سکنی، به منتفع، «ساکن» و به مالک، «مُسکن» گویند.

به سکنای فاقد مهلت، «سکنی مطلقه» گویند.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

با توجه به وفور حق انتفاع در مورد منازل، قانونگذار نام سکنی را برای این قسم انتفاع، برگزیده است و سکنی، ممکن است به صورت رقبی و مقید به مدتی معین منعقد گردیده یا در قالب عمری باشد. و استفاده از موضوع سکنی، متعلق به منتفع و کسانی است که از نظر عرف از وابستگان او محسوب می‌گردند.

عمری، سکنی، و رقبی، مبتنی بر مسامحه هستند. تعلیق در عمری، رقبی و سکنی، موافق قاعده است.

مطالعات فقهی

مستندات فقهی

با استناد به روایتی از امام صادق، ممکن است حق سکنی، به صورت غیرقابل انتقال و غیرقابل وراثت منعقد گردد.

سوابق فقهی

حق سکنی، با ایجاب و قبول به وجود می‌آید.

تنها منتفع، اطرافیان، متعلقات و اهل وی، حق انتفاع از سکنی را دارند.

رویه‌های قضایی

به موجب نظریه شماره ۱۲۴۰۵/۷ مورخه ۱۵/۱۲/۱۳۷۱ اداره حقوقی قوه قضاییه، با توجه به اینکه به دلالت عرف، سکنی مبتنی بر احسان است؛ لذا نمی‌توان کسی به جز منتفع و خانواده اش را مجاز در استفاده از منزل موضوع انتفاع دانست، چرا که چنین استنباطی، با قصد مالک در تعارض است؛ لذا سکنی، غیرقابل انتقال بوده و مالک می‌تواند خلع ید اشخاصی غیر از منتفع و خانواده او را از محکمه صالح تقاضا نماید.