نمایش مبدأ برای رای وحدت رویه شماره 23 مورخ 1364/8/14 هیات عمومی دیوان عالی کشور (قابل فرجام بودن دعوی مطالبه اجور معوقه اماکن استیجاری)

'''رای وحدت رویه شماره ۲۳ مورخ ۱۳۶۴/۸/۱۴ هیات عمومی دیوان عالی کشور (قابل فرجام بودن دعوی مطالبه اجور معوقه اماکن استیجاری):'''نظر به اینکه [[دعوی]] مطالبه [[اجور معوقه]] [[اماکن استیجاری]] از دعاوی موضوع قانون روابط موجر و مستأجر مصوب ۱۳۵۶ نمی‌باشد و از شمول [[ماده ۲۶ قانون روابط موجر و مستأجر مصوب ۱۳۵۶|ماده ۲۶ قانون]] مزبور خارج است؛ بنابراین آراء شعب بیست و یکم و بیست و پنجم [[دیوان عالی کشور]] که [[دادخواست فرجامی]] از احکام نخستین [[دادگاه‌ عمومی حقوقی|دادگاه‌های عمومی حقوقی]] در دعاوی‌به خواسته بیش از دویست هزار ریال اجور معوقه اماکن استیجاری را بر این مبنا پذیرفته و رسیدگی نموده‌اند صحیح و منطبق با موازین تشخیص می‌شود. این [[رأی]] بر طبق [[ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب 1328|ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب ۱۳۲۸]] برای شعب دیوان عالی کشور و [[دادگاه|دادگاه‌ها]] در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.

== مواد مرتبط ==
* [[ماده ۲۶ قانون روابط موجر و مستأجر مصوب ۱۳۵۶]]
* [[ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب 1328|ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب ۱۳۲۸]]

== جستارهای وابسته ==
* [[استیجاری]]

[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور]]
[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور سال 1364]]