ماده ۲ قانون تامین اجتماعی مصوب ۱۳۵۴: تفاوت میان نسخه‌ها

توصیف مخاطره اجتماعی سالمندی از آنچه به ذهن خطور می کند دشوارتر است. این مخاطره به این فرض استوار است که کار کردن فردی با سن مشخص به منظور امرار معاش بیش از این ممکن یا مناسب نباشد. بر این اساس [[تامین اجتماعی]] اقدام به ارائه جایگزین در آمدی برای این افراد می کند. <ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=تأمین اجتماعی مقدمه ای بر اصول اساسی|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4711780|صفحه=|نام۱=فراز|نام خانوادگی۱=فیروزی مندی|نام۲=سمیره|نام خانوادگی۲=احمدی|چاپ=1}}</ref> تامین جبران و مقابله با خطر سالمندی بر دو نظریه استوار است:  نخست لزوم [[جبران]] آسیب های ناشی از فقدان توانایی جسمی فرد و دوم پاداش فعالیت سالهایی که فرد کار می کرده است. ناگفته نماند میزان سالهای کاری افراد براس دریافت مزایای سالمندی بنا بر شرایط خاص متغیر است. با این توضیح که  برای شاغلان در مناطق بد آب و هوا و کارگران کارهای سخت و زیان آور  مطابق قانون کمتر از سایرین است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تأمین اجتماعی|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=آیدین|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4595880|صفحه=|نام۱=محمدرضا|نام خانوادگی۱=مجتهدی|چاپ=1}}</ref>