حدود تمیز اشخاص (قبادی): تفاوت میان نسخه‌ها

کتاب '''حدود تمیز اشخاص'''، تألیف [[ابوذر قبادی]]، در ۲ فصل تدوین گردیده‌است.

اشخاص جمع مکسر شخص است و شخص از لحاظ حقوقی فقط به کسی اطلاق می‌شود که بتوانند صاحب یا طرف حق واقع گردد و شخص یا حقیقی (طبیعی) است یا حقوقی. منظور از شخص حقیقی، همان فرد انسانی است، که به خاطر طبع اجتماعی داشتن مجبور به مساعی و اشتراک با همنوعان خود است؛ لذا برای تحقق این امر، گاهی برای دست یافتن به مقاصد سیاسی و اجتماعی (مانند قوای سه‌گانه کشور) یا امور منفعتی (مانند شرکت‌های تجارتی) یا برای رسیدن به اهداف غیرانتفاعی (مانند انجمن‌های علمی و ادبی) گروه‌هایی تشکیل می‌دهند و گاه نیز سرمایه خود را در آن متمرکز می‌کنند که قانون‌گذار به حکم ضرورت و اقتضای زندگی امروزی برای این گونه تشکل‌ها، شخصیتی به نام شخص حقوقی قائل است. با این وجود، شخص برای این که بتواند، اعمال و امور حقوقی خود را اعمال و اجرا کند. باید دارای قدرت تصمیم‌گیری و تمیز باشد، در غیر این صورت تمامی اعمال و معاملات او غیرنافذ یا باطل خواهد بود. هر جند کلمه «تمیز» دارای معنای متعددی است؛ اما آنجه در این تحقیق مورد نظر است و به آن توجه دارد، تمیز به معنای قدرت تشخیص است که به تبع آن، اشخاص یا کلاً فاقد تمیزند، مانند صغیر غیر ممیز و مجنون یا در تمیز آن نقض است که از آن به عنوان تمیز نسبی نام برده خواهد شد. مانند صغیر ممیز و سفیه یا دارای تمیز کامل هستند، مانند شخص ممیز (که دارای تمیز کامل است)<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حدود تمیز اشخاص|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6651312|صفحه=|نام۱=ابوذر|نام خانوادگی۱=قبادی|چاپ=1}}</ref>