رای وحدت رویه ردیف 53/17 مورخ 1353/03/15 هیات عمومی دیوان عالی کشور (جنحه یا خلاف بودن مجازات قطع یا ریشه کن کردن یا سوزاندن نهال جنگلی): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه ردیف ۵۳/۱۷ مورخ ۱۳۵۳/۰۳/۱۵ هیات عمومی دیوان عالی کشور (جنحه یا خلاف بودن مجازات قطع یا ریشه کن کردن یا سوزاندن نهال جنگلی):''' [[ماده 13 قانون جزای عمومی|ماده (۱۳) قانون جزای عمومی مصوب خردادماه ۱۳۵۲]] در مقام تعریف [[جزای نقدی نسبی]] می‌گوید: (جزای نقدی نسبی آن است که میزان آن براساس واحد یا مبنای خاص قانونی احتساب می‌گردد) و چون جزای نقدی نسبی که به موجب [[ماده ۴۲ قانون حفاظت و بهره‌‌ برداری از جنگلها و مراتع|ماده (۴۲) اصلاحی مصوب 1348/۰۱/20 قانون حفاظت و بهره‌برداری از جنگل‌ها و مراتع]] برای بریدن یا ریشه کن کردن یا سوزاندن نهال جنگلی تعیین گردیده بر مبنا و مأخذ حداکثر ۵۰ ریال هر نهال می‌باشد و به موجب [[ماده 9 قانون جزای عمومی|مواد (۹]] و [[ماده 12 قانون جزای عمومی|۱۲) قانون جزا مصوب خرداد ۱۳۵۲]]- مطلق جزای نقدی حداکثر تا ۵۰۰۰ ریال کیفر خلافی و از ۵۰۰۱ ریال به بالا کیفر [[جنحه‌|جنحه‌ای]] شناخته شده اعم از این که [[جزای نقدی]] در قانون نسبی باشد و با ثابت ملاک تشخیص خلافی یا جنحه‌ای بودن جرم قطع یا ریشه کن کردن یا سوزاندن نهال جنگلی در مورد هر جرم علی حده تجاوز یا عدم تجاوز حداکثر مجموع مبلغ جزای نقدی نسبی خواهد بود که براساس حداکثر ۵۰ ریال واحد محاسبه جزای نقدی نسب مصرّح در ماده (۴۲) اصلاحی قانون حفاظت و بهره‌برداری از جنگل‌ها و مراتع از طرف دادگاه قانوناً قابلیت تعیین دارد. این رأی به موجب ماده (۳) الحاقی به آیین دادرسی کیفری و در حد پیش‌بینی شده ضمن قانون وحدت رویه مصوب ۱۳۲۸ لازم الاتباع خواهد بود.

ماده 13 قانون جزای عمومی

ماده 9 قانون جزای عمومی

ماده 12 قانون جزای عمومی

[[ماده ۴۲ قانون حفاظت و بهره‌‌ برداری از جنگلها و مراتع|ماده 42 قانون حفاظت و بهره برداری از جنگل ها و مراتع]]