رای وحدت رویه شماره 14 مورخ 1345/03/25 هیات عمومی دیوان عالی کشور (مطالبه وجه برات – چک و فته طلب توسط دارنده آن تا حصول مرور زمان): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره 14 مورخ 1345/03/25 هیئت عمومی دیوان عالی کشور (مطالبه وجه برات – چک و فته طلب توسط دارنده آن تا حصول مرور زمان):''' [[مرور زمان]] [[دعوی|دعاوی]] راجع به [[برات]] و [[چک]] و [[فته طلب]] که از طرف [[تاجر|تجار]] یا برای امور تجاری صادر شده است طبق [[ماده ۳۱۸ قانون تجارت|ماده (318) قانون تجارت]] پنج سال از تاریخ [[اعتراض‌نامه]] و در صورت عدم اعتراض از تاریخ انقضای مهلت اعتراض با آخرین [[تعقیب قضایی]] در محاکم است و پس از انقضای این مدت دعوی مذکور در محاکم مسموع نخواهد بود ولی به حکم [[ماده ۳۱۹ قانون تجارت|ماده (319)]] آن قانون دارنده [[سند|اسناد]] فوق‌الذکر اعم از این که آن اسناد در وجه یا به [[حواله کرد]] او صادر شده باشد یا به نحوی از انحای قانونی به او منتقل یا بر اثر پرداخت وجه آن اسناد در اختیارش قرار گرفته باشد می‌تواند تا حصول مرور زمان [[مال منقول|اموال منقول]] وجه آن را از کسی که به [[ضرر]] او [[استفاده بلاجهت]] کرده باشد یا به عبارت اخری از کسی که عهده‌دار پرداخت وجه آن اسناد بوده یا به هر طریق دیگر وجه آن اسناد را دریافت کرده که می‌بایستی به صاحبش رد نموده باشد به علت عدم پرداخت من غیر حق به ضرر دارنده منتفع شده باشد مطالبه کند. این رأی طبق قانون وحدت رویه قضایی برای شعب [[دیوان عالی کشور]] و دادگاه‌های لازم‌الاتباع است و جز از طریق قانون یا [[رأی]] دیگر هیأت عمومی قابل تغییر نخواهد بود.

[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور سال 1345]]