رای وحدت رویه شماره 21 مورخ 1363/8/27 هیات عمومی دیوان عالی کشور( صلاحیت دادگاه صلح در رسیدگی به دعاوی مربوط دادگاه‌ مدنی خاص): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره 21 مورخ 1363/8/27 هیات عمومی دیوان عالی کشور(صلاحیت دادگاه صلح در رسیدگی به دعاوی مربوط دادگاه‌ مدنی خاص، در نقاطی که دادگاه مدنی خاص تشکیل شده است) :'''

با توجه به [[ماده 21 قانون آیین دادرسی مدنی|ماده 21 قانون آیین‌ دادرسی مدنی]] که مقرر می‌دارد: دعاوی راجع به دادگاه هایی که رسیدگی نخستین می‌نماید باید در همان دادگاهی اقامه ‌شود که [[مدعی علیه]] در حوزه آن اقامت دارد و نظر به صراحت [[ماده 4 لایحه قانونی تشکیل دادگاه مدنی خاص]] که رسیدگی دادگاه های عمومی ‌دادگستری را در محل‌هایی که دادگاه مدنی خاص تشکیل نشده یا پس از تشکیل منحل شده در امور مربوط به صلاحیت دادگاه اخیرالذکر به استثنای ‌دعاوی راجع به اصل [[نکاح]] و [[طلاق]] تجویز کرده و نیز با توجه به [[ماده 2 قانون تشکیل دادگاه های عمومی|ماده 2 قانون تشکیل دادگاه های عمومی]] که دادگاه صلح را در عداد دادگاه های عمومی‌ قلمداد نموده است رسیدگی به موضوع که درخواست صدور گواهی عدم امکان سازش به منظور اجرای صیغه طلاق می‌باشد در صلاحیت دادگاه صلح ‌محل اقامت خوانده بوده و بالنتیجه رأی شعبه سیزدهم دیوان عالی کشور موافق قانون صادر گردیده است. ‌این رأی بر طبق ماده واحده مصوب 1328 برای شعب دیوان کشور و دادگاه ها در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.

* [[ماده 21 قانون آیین دادرسی مدنی]]

* [[ماده 4 لایحه قانونی تشکیل دادگاه مدنی خاص]]

== جستار های وابسته ==

* [[نکاح]]  

[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور1363]]