رای وحدت رویه شماره 24 مورخ 1363/10/23 هیات عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل گذشت بودن مجازات قتل غیر عمدی ناشی از‌ بی‌احتیاطی راننده): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره ۲۴ مورخ ۱۳۶۳/۱۰/۲۳ هیات عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل گذشت بودن مجازات قتل غیر عمدی ناشی از بی‌احتیاطی راننده):'''با صراحت [[ماده ۱۴۹ قانون تعزیرات مصوب ۱۳۶۲|ماده ۱۴۹ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) مصوب آبان ماه ۱۳۶۲]] در صورتی [[قتل غیرعمدی]] به واسطه [[بی‌احتیاطی]] یا [[عدم مهارت]] راننده یا عدم رعایت [[نظامات دولتی]] واقع شود مرتکب به [[مجازات]] مقرر در آن ماده محکوم می‌شود و گذشت [[صاحب حق]] یا [[قائم مقام قانونی]] منحصراً جواز [[موقوفی تعقیب]] در [[جرم غیرعمدی|جرایم غیرعمدی]] مندرج در مادتین [[ماده ۱۵۰ قانون تعزیرات مصوب ۱۳۶۲|۱۵۰]] و [[ماده ۱۵۱ قانون تعزیرات مصوب ۱۳۶۲|۱۵۱]] همان قانون را فراهم می‌سازد و تسری به حبس مقرر موضوع ماده ۱۴۹ قانون یادشده ندارد، فلذا به نظر اکثریت [[رأی]] شعبه نهم [[دادگاه کیفری دو|دادگاه کیفری ۲]] همدان که در همین زمینه صدور یافته صحیح و منطبق با موازین قانونی است. این رأی برطبق [[ماده ۳ از مواد اضافه شده به قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۳۷]] در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.