نظریه شماره 7/99/534 مورخ 1399/05/15 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره مطالبه خسارت ناشی از دادرسی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=7/99/534|شماره پرونده=99-16/10-534ح|تاریخ نظریه=1399/05/15}}

'''استعلام''': پیرو استعلام شماره۹۰۱۶/۱۱۰/۳۸۰۰۱ مورخ۱۳۹۹/۲/۲۷ و عطف به پاسخ استعلام مذکور به شماره و تاریخ ۱۳۹۹/۳/۱۷ با توجه به اینکه دادخواهی بر مبانی اصل ۳۵ قانون اساسی از حقوقی اساسی و شهروندی افراد محسوب گردیده است و نظر به اینکه حسب پاسخ استعلام یاد شده به طور کلی مطالبه خسارت دادرسی در غیر موارد قراردادی تابع قواعد عمومی حاکم بر اتلاف و تسبیب می باشد و از طرفی قسمت میانی ماده ۵۱۵ از قانون آیین دادرسی مدنی خوانده دعوی نیز می تواند خسارتی که عمدا از طرف خواهان با علم به غیر محقق بودن در دادرسی به او وارد شده است را از خواهان مطالبه نماید حال سوال آن است که اثبات علم و نیز عمد خواهان در غیر محقق بودن خود در دادرسی بر عهده خوانده خواهان دعوای مطالبه خسارات دادرسی می باشد یا خواهان به عبارت بهتر آیا منظور از عمد و علم خواهان به عدم حقانیت خود ناظر به دعوی واهی است و یا آنکه به صرف صدور حکم قطعی به ضرر خواهان مطالبه خسارت دادرسی وارد شده به خوانده از طرف وی در هر صورت اعم از علم و عمد خواهان به غیر محقق بودن خود در دادرسی و یا فقدان عمد و علم ایشان به این موضوع قابلیت مطالبه دارد.

احراز شرایط مقرر در بند میانی ماده ی ۵۱۵ قانون آیین دادرسی دادگاه ها در امور مدنی که عمد و علم خواهان به غیر محق بودن خود در دادرسی است، شرط استحقاق خوانده برای مطالبه ی خسارت ناشی از دادرسی است بنابراین ادعای یاد شده هم مانند هر ادعای دیگری نیازمند اثبات است و وظیفه ی اثبات هم طبق عمومات دادرسی از جمله قاعده البینه علی المدعی و مواد ۱۲۵۷ از قانون مدنی و ۱۹۶،۱۹۴ و ۱۹۷ از قانون آیین دادرسی دادگاه ها در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹ به عهده ی مدعی آن (یعنی خوانده ی دعوای اصلی) می باشد.