رای وحدت رویه شماره 668 مورخ 1383/7/14 هیات عمومی دیوان عالی کشور (اهلیت اشخاص کمتر از هجده سال تمام برای اقامه دعوی حقوقی): تفاوت میان نسخه‌ها

'''ای وحدت رویه شماره ۶۶۸ مورخ ۱۳۸۳/۷/۱۴ هیات عمومی دیوان عالی کشور (اهلیت اشخاص کمتر از هجده سال تمام برای اقامه دعوی حقوقی):'''به موجب تبصره ذیل [[ماده ۲۲۰ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب ۱۳۷۸|ماده ۲۲۰ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری]]، به [[جرم|جرایم]] اشخاص [[بلوغ|بالغ]] کمتر از هجده سال تمام در [[دادگاه اطفال و نوجوانان|دادگاه اطفال]]، مطابق قواعد عمومی رسیدگی می‌شود که در اجرای مفاد این تبصره، [[دادگاه اطفال و نوجوانان|دادگاه اطفال]] شخص [[مجرم]] را به پرداخت [[دیه]] محکوم نموده‌است. اجرای این [[حکم]] با توجه به اطلاق [[ماده ۲ قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی مصوب ۱۳۷۷]] مستلزم پرداخت دیه از ناحیه [[محکوم علیه|محکوم‌علیه]] کیفری موصوف می‌باشد و می‌تواند طبق [[ماده ۳ قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی مصوب 1377|ماده ۳ قانون]] اخیرالذکر نسبت به پرداخت دیه مقرر مدعی [[اعسار]] شود، علیهذا به نظر اکثریت اعضای هیات عمومی دیوان عالی کشور، [[رای]] شعبه نوزدهم [[دادگاه تجدیدنظر استان]] تهران درحد انطباق با موارد مذکور (استماع ادعای [[اعسار]] از پرداخت [[محکوم به]] از نوع دیه) صحیح و موافق موازین قانونی تشخیص گردید. این رای مطابق [[ماده ۲۷۰ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب ۱۳۷۸|ماده ۲۷۰ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری]]، برای شعب [[دیوان عالی کشور]] و [[دادگاه|دادگاه‌ها]] در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.

* [[ماده ۲ قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی مصوب 1377|ماده ۲ قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی]]

* [[ماده ۳ قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی مصوب 1377|ماده ۳ قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی]]