نظریه شماره ۷/۹۹/۸۸۵ مورخ ۱۳۹۹/۰۷/۱۵ اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره ضمان انتقال دهنده ویروس کرونا: تفاوت میان نسخه‌ها

۳و۶- در انتقال با واسطه ویروس کرونا، به این ترتیب که شخص الف تعمدا و به عمد ویروس را به شخص ب انتقال دهد و [[شخص ثالث|ثالث]] از شخص ب که عالم به وجود ویروس در بدن خود نبوده است، ویروس را دریافت و بر اثر بیماری فوت کند، مسؤولیت الف مستند به [[ماده ۴۹۲ قانون مجازات اسلامی|ماده ۴۹۲ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲]] است و در صورت استناد نتیجه حاصل شده (فوت) به رفتار الف اعم از آن که به نحو [[مباشرت]] باشد یا به [[تسبیب]] و یا به اجتماع آن ها انجام شود، حسب مورد و با توجه به تعریف و ارکان انواع قتل در مواد ۲۹۰ و ۲۹۱ قانون یاد شده، مستوجب قصاص یا دیه و [[تعزیر]] است.

۱۵- در فتوای اخیر آیت الله مکارم به انتشار ویروس از طریق هوا اشاره شده و بیان گردیده اگر انتشار از طریق هوا باشد مسئولیتی متوجه کسی نیست متن فتوا بدین شرح است: با توجه به شیوع ویروس کرونا و فوت تعدادی از هم وطنان و قاعده فقهی [[قاعده لایبطل الدم|لایبطل الدم]] در جایی که متوفی از فردی یا از طریق هوا و یا اینکه به واسطه اشیاء آلوده مبتلا گردیده و سپس بعد از آن فوت نموده یا مصدوم گردیده است دیه این افراد بر [[بیت المال]] است یا خیر؟ آیا می توان این فتوا را به طور مطلق پذیرفت؟ حتی اگر انتشار از طریق هوا مربوط به سهل انگاری کارکنان یک [[موسسه دولتی|موسسه تحقیقی دولتی]] یا [[موسسه غیردولتی|غیر دولتی]] باشد می توان قایل به عدم مسؤولیت باشد معیار در مسؤولیت اگر استناد باشد ضمان محقق است و طریقه انتشار و نحوه آن که از طریق هوا باشد یا آب یا تماس و ... موضوعیتی ندارد.