نظریه شماره 7/99/1823 مورخ 1400/01/24 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره احراز زنده بودن شخص پس از صدور قرار موقوفی تعقیب به علت فوت او: تفاوت میان نسخه‌ها

چنانچه [[شخص|شخصی]] به [[اتهام]] ایراد [[صدمه بدنی]] و [[قتل غیرعمد|قتل غیرعمدی]] ناشی از [[بی‌احتیاطی]] در امر رانندگی به صورت [[رأی غیابی|غیابی]] به پرداخت [[دیه]] و [[حبس]] [[محکوم شدن|محکوم]] شود و در زمان رسیدگی به [[درخواست]] [[اعتراض]] و [[واخواهی]] وی از [[دادنامه]] غیابی، با ارائه [[گواهی‌ جعلی|گواهی‌های جعلی]] در خصوص [[فوت|فوتش]]، قرار موقوفی تعقیب صادر و پرونده [[مختومه]] شود و پس از چند سال بعد با مراجعه [[شاکی|شکات]] و ارائه مشخصات دقیق [[متهم]]، زنده بودن وی محرز شود، آیا می‌توان استنباط کرد که قرار موقوفی تعقیب صادره [[سالبه به انتفاء موضوع]] است؛ یا این که پرونده باید توسط [[اجرای احکام]]، ثبت و دادنامه اجرا شود؟