ماده ۲۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۲۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی''': در مقابل [[تردید]] یا [[انکار]]، هر گاه ارائه کننده [[سند]]، سند خود را استرداد نماید، [[دادگاه]] به اسناد و [[دلیل|دلایل]] دیگر رجوع می‌کند. استرداد سند دلیل بر [[بطلان]] آن نخواهد بود، چنانچه صاحب سند، سند خود را استرداد نکرد و سند مؤثر در [[دعوا]] باشد، دادگاه مکلف است به اعتبار آن سند رسیدگی نماید.

در مقابل تردید یا انکار، چنانچه صاحب سند، اولاً سند خود را استرداد نکرد و ثانیاً، سند مؤثر در دعوا باشد، دادگاه مکلف است به اعتبار آن رسیدگی کند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی مدنی (جلد سوم) (دوره پیشرفته)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=دراک|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1338572|صفحه=|نام۱=عبدالله|نام خانوادگی۱=شمس|چاپ=18}}</ref> مؤثر در دعوا نیز، بدان معنی است که سند با دعوی [[ارتباط کامل]] داشته (مرتبط بودن) و همچنین سند یاد شده به کیفیتی باشد که اقناع وجدان [[دادرس]] را تغییر دهد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی مدنی (جلد سوم) (دوره پیشرفته)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=دراک|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1337564|صفحه=|نام۱=عبدالله|نام خانوادگی۱=شمس|چاپ=18}}</ref>