۱۳٬۹۹۶
ویرایش
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) |
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
*[[ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی]] | *[[ماده ۲۴۳ قانون آیین دادرسی مدنی]] | ||
== نکات توضیحی وتفسیری دکترین == | == نکات توضیحی وتفسیری دکترین == | ||
پس از [[احضار]] گواهان در صورتی که شهود در دادگاه حاضر نشوند و دلیل دیگری هم وجود نداشته باشد، دادگاه حکم به رد دعوا میدهد و صدور [[قرار رد دعوا]] وجهه قانونی ندارد و صدور [[قرار استماع شهادت شهود]] در حقیقت ورود در [[رسیدگی ماهوی]] میباشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=559392|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=3}}</ref> نکتهی دیگر آن که، تشخیص لزوم حضور شاهدی که در پرونده دیگر در محضر دادگاه ادای شهادت نمودهاست و در پرونده مطروحه به آن استناد شده با [[دادگاه]] میباشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوقی کنونی|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=572148|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=1}}</ref> | |||
همچنین، شایان ذکر است با توجه به تکلیف مندرج در بند ۶ [[ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی]]، اصولاً تمسک به گواهی گواهان بعد از تقدیم [[دادخواست]] وجهه قانونی ندارد اما منعی هم برای آن بیان نشده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=559384|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=3}}</ref> | |||
با توجه به تکلیف مندرج در بند ۶ [[ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی]] اصولاً تمسک به گواهی گواهان بعد از تقدیم [[دادخواست]] وجهه قانونی ندارد اما منعی هم برای آن بیان | |||
== نکات توضیحی == | == نکات توضیحی == | ||
زمانی که هر یک از طرفین دعوا به گواهی گواهان استناد نمایند، دادگاه زمان معین برای استماع شهادت شهود را ضمن | زمانی که هر یک از طرفین دعوا به گواهی گواهان استناد نمایند، دادگاه زمان معین برای استماع شهادت شهود را ضمن قرار استماع گواهی و رسیدگی به اصحاب دعوا [[ابلاغ]] مینماید. در این اخطاری قید میشود که گواهان خود را همراه آورده تا در وقت مقرر پس از احراز [[هویت]] آنان دادگاه گواهی آنان را استماع نماید.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نگاهی به آیین دادرسی مدنی|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=رادنواندیش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=5324208|صفحه=|نام۱=یوسف|نام خانوادگی۱=نوبخت|چاپ=1}}</ref> شایان ذکر است که دادگاه بدون استناد اصحاب دعوا حق احضار گواهان را ندارد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نقش دادرس در اثبات دعوای مدنی|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2120928|صفحه=|نام۱=علیرضا|نام خانوادگی۱=نوجوان|چاپ=1}}</ref> | ||
== رویههای قضایی == | == رویههای قضایی == | ||
خط ۲۹: | خط ۲۷: | ||
== انتقادات == | == انتقادات == | ||
دادگاه در این ماده تکلیف معرفی و حاضر نمودن شهود را به عهده کسی که به گواهی گواهان استناد | دادگاه در این ماده تکلیف معرفی و حاضر نمودن شهود را به عهده کسی که به گواهی گواهان استناد نماید، گذاشته است. هر چند این تکلیف برای اصحاب دعوا مبتنی بر [[قاعده البینه للمدعی]] میباشد اما در جامعه کنونی و در عصر حاضر ادا شهادت جایگاه و تکلیف اجتماعی به خود گرفته و نوعی تشریک مساعی با دادگاه در کشف حقیقت میباشد. حتی در قوانینی که بر اساس آزادی کامل افراد وضع گردیدهاست، احضار و [[جلب]] شهود مجاز شناخته شدهاست. بنابراین، واگذاری حاضر کردن شهود به خواهان امری بسیار مشکل و گاه باعث انصراف خواهان از دعوا میگردد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=بایستههای ادله اثبات|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=نگاه بینه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2451292|صفحه=|نام۱=بهرام|نام خانوادگی۱=بهرامی|چاپ=2}}</ref> | ||
== مقالات مرتبط == | == مقالات مرتبط == |