رای شعبه حقوقی دیوان عالی کشور درباره نقش گواهی فوت در اقامتگاه مورث: تفاوت میان نسخه‌ها

" در خصوص قرار عدم صلاحیت شماره ۱۴۰۰۵۴۳۵ مورخ ۱۴۰۰/۱۲/۹ شعبه ۱۲۷ دادگاه عمومی حقوقی مجتمع قضایی *موضوع دعوی خواهانها بنام های ۱-س. ۲-ب. ۳-ا. همگی به شهرت چ. ز. با وکالت ص. ح. ( که بعدا مراتب استعفای خود را اعلام نموده است ) بطرفیت خانم س. مجری ( همگی وراث مرحوم م. خ. چ. ز. ) به خواسته تقسیم ترکه که دادگاه مزبور با این استدلال که بلحاظ اینکه اخرین اقامتگاه مورث طرفین *بوده است.مبادرت به صدور قرار عدم صلاحیت ان دادگاه و به صلاحیت و شایستگی دادگاه عمومی حقوقی بوشهر اظهار نظر نموده است.که پرونده مزبور در مورخه ۱۴۰۰/۱۲/۲۲ جهت رسیدگی به این دادگاه ارجاع شده است.دادگاه در مقام رسیدگی نظر به اینکه بدلالت سند رسمی صادره از اداره ثبت احوال بوشهر ( گواهی فوت به شماره ۳۱۱۹۶۷ ف/۲۰ ) مضبوط در صفحه ۱۲ پرونده و تایید ان از ناحیه خواهانها ( وراث حین الفوت ) طی لایحه تقدیمی مورخ ۱۴۰۰/۱۲/۲ ( صفحه ۲۷ پرونده ) مبین و موید این موضوع است.که مورث نامبردگان در *به رحمت ایزدی پیوسته است.و. ین اقامتگاه وی در شهر مزبور بوده است.لذا به تشخیص این دادگاه قرار عدم صلاحیت صادره فاقد وجاهت قانونی بوده و مستندا به [[ماده ۲۷ قانون آیین دادرسی مدنی|ماده ۲۷ قانون ایین دادرسی مدنی]] و ماده ۱۶۳ قانون امور حسبی به صلاحیت و شایستگی دادگاه عمومی حقوقی شهرستان تهران اظهار نظر می نماید. دفتر با عنایت به اختلاف در صلاحیت در راستای ماده ۲۸ قانون ایین دادرسی مدنی پرونده از امار کسر و برگ شماری شود. و جهت حل اختلاف به دیوانعالی محترم شورا ارسال گردد."