ماده ۵۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها

== نکات توضیحی و تفسیری دکترین ==

در مورد دعاوی که با سازش طرفین در دادگاه یا خارج از دادگاه، خاتمه یافته‌اند، دادگاه نمی‌تواند حکم به خسارت دهد هر چند طرفین مطالبه کرده باشند چراکه طرفین با توجه به موضع خود سازش نموده و خسارات خود را نیز باید در همان [[سازش نامه]] تصریح نمایند. مگر اینکه در سازش نامه صراحتاً قید شده باشد که تکلیف [[خسارت]] وارده را به رسیدگی دادگاه واگذار کرده‌اند که در این صورت دعوای مستقلی برای خسارت قابل طرح می‌باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مبسوط در آیین دادرسی مدنی (جلد چهارم)|ترجمه=|جلد=|سال=1392|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4038840|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=4}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی مدنی (جلد سوم) (دوره پیشرفته)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=دراک|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1342360|صفحه=|نام۱=عبدالله|نام خانوادگی۱=شمس|چاپ=18}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی مدنی (جلد دوم) (دادگاه‌های عمومی و انقلاب)|ترجمه=|جلد=|سال=1379|ناشر=پایدار|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1179632|صفحه=|نام۱=سیدجلال الدین|نام خانوادگی۱=مدنی|چاپ=1}}</ref> سبب آن است که خسارت از متفرعات دعوای اصلی است و در صورت زوال دعوای اصلی، متفرعات آن نیز زائل می‌شود و از آنجا که یکی از طرق زوال دادرسی سازش می‌باشد، در صورت سازش اصولاً خسارت نیز منتفی می‌باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=567560|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=3}}</ref> در نهایت، ذکر این نکته ضرورت دارد که چنانچه سازش نسبت به بخشی از دعوا صورت گرفته باشد، نسبت به باقی دعوا می‌توان حکم به خسارت صادر نمود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=567556|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=3}}</ref>

== منابع ==