ماده ۵۶۷ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات): تفاوت میان نسخه‌ها

== واژگان ==

منظور از سایر دوایر دولتی، سازمان هایی است که به لحاظ قانونی اموال تاریخی فرهنگی را تملک یا تصرف کردند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=شرح قانون مجازات اسلامی (جلد اول) (بخش تعزیرات)|ترجمه=|جلد=|سال=1377|ناشر=فیض|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=390956|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=2}}</ref>

سابقا طبق بند 14 [[ماده 127 مکرر قانون مجازات عمومی الحاقی 1347]] وزارت فرهنگ و هنر به عنوان شاکی یا مدعی خصوصی در این جرائم محسوب میشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی (همراه با فهرست تفصیلی عناوین مجرمانه)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=716676|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=4}}</ref>

بر اساس این ماده [[سازمان میراث فرهنگی]] در خصوص جرائم مندرج در این فصل شاکی یا [[مدعی خصوصی]] محسوب میشود. اگر اشخاص دیگری نیز از ارتکاب جرم متحمل ضرر و زیانی شدند میتوانند به عنوان شاکی یا مدعی خصوصی ادعای خود را مطرح نمایند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=شرح قانون مجازات اسلامی (جلد اول) (بخش تعزیرات)|ترجمه=|جلد=|سال=1377|ناشر=فیض|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=390920|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=2}}</ref> همچنین این سازمان میتواند با اقامه ی دعوای مدنی خسارات وارده بر این اموال را نیز مطالبه نماید.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=شرح قانون مجازات اسلامی (جلد اول) (بخش تعزیرات)|ترجمه=|جلد=|سال=1377|ناشر=فیض|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=390924|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=2}}</ref>