ماده ۱۰۱ قانون تجارت: تفاوت میان نسخه‌ها

اشخاص ثالث: شخص یا اشخاص طرف قرارداد با شرکت را، اشخاص ثالث نامند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون تجارت در نظم حقوقی کنونی|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=دادستان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4240136|صفحه=|نام۱=محمد|نام خانوادگی۱=دمیرچیلی|نام۲=علی|نام خانوادگی۲=حاتمی|نام۳=محسن|نام خانوادگی۳=قرایی|چاپ=14}}</ref>

مقنن، اشخاصی را که مشمول قاعده مندرج در این ماده هستند؛ به طور حصری معین نموده؛ که عبارتند از شرکا، هیأت نظار و مدیران شرکت بامسئولیت محدود. به عنوان نمونه، چنانچه بر اثر اشتباه مأمور تنظیم شرکت نامه رسمی، قرارداد شرکت باطل گردد؛ ضمانت اجرای مندرج در این ماده را، نمی توان درمورد شخص مزبور مُجری دانست. چراکه قاعده مزبور، یک استثنا بوده؛ و فقط درموارد موردنظر قانونگذار، قابل اعمال است. و حتی نمی توان آن را، نسبت به سایر شرکت ها جاری دانست.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت (جلد اول) (شرکت های تجاری) (کلیات، شرکت های اشخاص و شرکت با مسئولیت محدود)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=سمت|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2886320|صفحه=|نام۱=ربیعا|نام خانوادگی۱=اسکینی|چاپ=15}}</ref> و اشخاص مذکور در این ماده، زمانی مسئول هستند که مرتکب خطا شده باشند. مانند موردی که یکی از شرکا، تعهد به تأمین حصه ای غیرنقدی را نموده؛ و به عهد خویش وفا ننموده؛ و براثر خلف وعده وی، تمام سرمایه شرکت، تأمین نگردیده است. در چنین شرایطی، سایر شرکا را، نمی توان درمقابل تخطی شخص مزبور، ضامن دانست. زیرا این مسئولیت، بر مبنای خطای مرتکب استوار است؛ نه بر پایه "خطر" عضویت در شرکت.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت (جلد اول) (شرکت های تجاری) (کلیات، شرکت های اشخاص و شرکت با مسئولیت محدود)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=سمت|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2886324|صفحه=|نام۱=ربیعا|نام خانوادگی۱=اسکینی|چاپ=15}}</ref>