نظریه شماره 7/1402/84 مورخ 1402/03/21 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره وصیت هایی که مطابق قانون امور حسبی تنظیم نشده است: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به [[ماده ۲۹۱ قانون امور حسبی]] مصوب ۱۳۱۹ که به موجب آن [[وصیت]] هایی که مطابق قانون امور حسبی واقع نشده باشد ([[وصیت رسمی|رسمی]]، [[وصیت خودنوشت|خودنوشت]] و یا [[وصیت سری|سری]] نباشد) فاقد اعتبار هستند؛ مگر اشخاص [[ذی نفع]] در [[ترکه]] به صحت وصیت [[اقرار]] نمایند و همچنین با لحاظ [[رأی وحدت رویه شماره ۵۴ مورخ ۱۳۵۱/۱۰/۱۲ هیأت عمومی دیوان عالی کشور]] که پذیرش [[وصیت نامه]] از سوی برخی [[ورثه]] را صرفا نسبت به سهم آن ها پذیرفته است، خواهشمند است اعلام فرمایید آیا اقرار اشخاص ذی نفع در ترکه به صحت وصیت به شرح مذکور در ماده ۲۹۱ قانون امور حسبی [[موضوعیت یا طریقیت داشتن قوانین برای قاضی|موضوعیت]] دارد و جزء تشریفات لاینفک دادرسی است و [[دادگاه]] بدون اقرار ورثه، امکان [[تنفیذ]] وصیت را ندارد و تنها راه تنفیذ وصیت های عادی و شفاهی، اقرار ورثه؛ اعم از تمام یا برخی از آن ها است و یا آن که اقرار یادشده صرفا جزء ادله اثباتی است و دادگاه بدون اقرار ورثه نیز می تواند وصیت عادی و شفاهی را تنفیذ کند؟