ماده ۲۴۶ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها

در موارد مذکور در مادتین (244) و (245) چنانچه مبنای رأی دادگاه گواهی گواه باشد و آن گواه طبق مقررات ماده (231) از حضور در دادگاه معذور باشد استناد کننده به گواهی فقط می تواند به گواهی شاهد بر گواه اصلی استناد نماید.

شهادت اصل : دارای سه معنی می باشد ، 1)مخالف شهادت فرع می باشد ، 2) شهادتی که بر جرح و تعدیل نباشد، 3) شهادتی که موضوع آن خارج از ماهیت دعوی نباشد.83467

این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال های 1290 و 1318 مشابهی ندارد.699498/699499/139861

از مجموع دو ماده 244 و 245 با این ماده می توان گفت : در صورت معذوریت گواه از حضور نزد قاضی و یا تشخیص دادگاه ، تحقیق از گواه در منزل یا محل کار او یا محل دعوا صورت می گیرد مگر این که مبنای دادرسی تنها گواهی گواه باشد ، که در این صورت مدعی فقط می تواند از دادگاه بخواهد که گواهی بر گواه اصلی را استماع کند.114899

ایرادی که برای این ماده می توان ذکر نمود ، این است که ظاهر ماده به گونه ای است که رایی مبتنی بر شهادت صادر شده است ، در حالی که هنوز رای صادر نشده بلکه دادگاه می خواهد بر مبنای شهادت گواه رای صادر کند.بنابراین اشاره به رای در این ماده صحیح نمی باشد و گواهی موردد استناد دادرسی قرار می گیرد نه رای .114902

گواهی که مورد استناد واقع می گردد موثر در نتیجه دادرسی است و گفته قانونگذار دائر بر این که گواهی مبنای رای است ، دقیقا به همین جهت بیان شده است.143072

در صورتی که به جهت یکی از علل مذکور در ماده 231 ق.ا.د.م گواه معذور از حضور در نزد قاضی باشد ، استناد کننده می تواند تقاضای استماع گواهی شاهد بر گواه معذور  را نماید.143069

امیرالمومنین (ع) می فرماید : شهادت بر شهادت در خصوص حد و در حد کفالت ، جایز نیست.697964

امیرالمومنین (ع) «شهادت مردی بر شهادت مردی را جایز نمی دانست مگر شهادت دو مرد بر شهادت یک مرد را.»697958 لذا در صورتی که یک مرد شهادت دهد شهادتش جایز و نیمی از شهادت است و نیازمند شهادت مرد دیگر است.694959