ماده ۲۱۵ قانون آیین دادرسی کیفری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۲۱۵ قانون آیین دادرسی کیفری''':در صورتي كه شاهد يا مطلع براي حضور خود درخواست هزينه اياب و ذهاب كند يا مدعي ضرر و زياني از حيث ترك شغل خود شود ، بازپرس هزينه اياب و ذهاب را طبق تعرفه اي كه قوه قضائيه اعلام مي كند و ضرر و زيان ناشي از ترك شغل را در صورت لزوم با استفاده از نظر كارشناس تعيين و شاكي را مكلف به توديع آن در صندوق دادگستري مي نمايد . هرگاه شاكي ، به تشخيص بازپرس توانايي پرداخت هزينه را نداشته يا احضار از طرف بازپرس باشد ، هزينه هاي مذكور از محل اعتبارات مصوب قوه قضائيه پرداخت مي شود . هرگاه در جرائم قابل گذشت ، شاكي با وجود ملائت از پرداخت هزينه هاي مذكور در اين ماده خودداري كند ، استماع شهادت يا گواهي مطلعين معرفي شده از جانب وي به عمل نمي آيد . اما در جرائم غيرقابل گذشت ، هزينه هاي مذكور به دستور بازپرس از محل اعتبارات مصوب قوه قضائيه پرداخت مي شود . هرگاه متهم متقاضي احضار شاهد يا مطلع باشد ، هزينه هاي مذكور از محل اعتبارات مصوب قوه قضائيه پرداخت مي شود .

== پیشینه ==

سابقاً ماده 160 قانون آیین دادرسی کیفری (مصوب 1378) در این خصوص وضع شده بود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی کیفری (جلد اول)|ترجمه=|جلد=|سال=1386|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=484592|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|نام۲=علی|نام خانوادگی۲=مهاجری|چاپ=3}}</ref>

== منابع ==

{{پانویس}}