ماده ۴۶۴ قانون آیین دادرسی کیفری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۴۶۴ قانون آیین دادرسی کیفری:''' جهات فرجام خواهي به قرار زير است :  

الف - ادعاي عدم رعايت قوانين مربوط به تقصير متهم و مجازات قانوني او

ب - ادعاي عدم رعايت اصول دادرسي با درجه اي از اهميت منجر به بي اعتباري رأي دادگاه

پ - عدم انطباق مستندات با مدارك موجود در پرونده

*{{زیتونی|[[ماده ۴۶۳ قانون آیین دادرسی کیفری|مشاهده ماده قبلی]]}}

*{{زیتونی|[[ماده ۴۶۵ قانون آیین دادرسی کیفری|مشاهده ماده بعدی]]}}

== پیشینه ==

در گذشته مقنن ماده ای در خصوص وضع ننموده بود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=تحلیل ماده به ماده قانون آیین دادرسی کیفری 1392 در مقایسه با قوانین سابق|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6278852|صفحه=|نام۱=صادق|نام خانوادگی۱=سلیمی|نام۲=امین|نام خانوادگی۲=بخشی زاده اهری|چاپ=1}}</ref>

مقصود از « اصول دادرسی» اصولی کلی و الزام آور است که اساس برگزاری دادرسی قانونی و منصفانه را ایجاد کرده و لازم الرعایه هستند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4717196|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=خالقی|چاپ=1}}</ref> همچنین مقصود از عدم رعایت این اصول در ماده فوق آن است که بی توجهی به این اصول به چنان درجه ای از اهمیت برسد که موجب بی اعتباری رأی دادگاه شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4721068|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=خالقی|چاپ=1}}</ref>

همچنین مقصود از جهات فرجام خواهی جهاتی است که در فرض عدم وجود آن ها فرد محکوم حق اعتراض به رأی صادره را ندارد. چرا که صرف وجود احکام و قرار های قابل فرجام برای امکان اعتراض کفایت نمی کند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=تحلیل ماده به ماده قانون آیین دادرسی کیفری 1392 در مقایسه با قوانین سابق|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6278856|صفحه=|نام۱=صادق|نام خانوادگی۱=سلیمی|نام۲=امین|نام خانوادگی۲=بخشی زاده اهری|چاپ=1}}</ref>

نظریه مشورتی 7/94/568 مورخ 1394/3/4اداره کل حقوقی قوه قضاییه: منظور از قوانین مربوط به تقصیر متهم در بند الف ماده 464 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392، کلیه قوانینی است که در اثبات جرم و انتساب آن به متهم مؤثر است؛ از جمله مقررات مربوط به مبانی و موانع مسئولیت کیفری و ادلّه اثبات جرم در قانون مجازات اسلامی و آیین دادرسی کیفری.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی کیفری کاربردی مصوب 1392|ترجمه=|جلد=|سال=1397|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6280180|صفحه=|نام۱=نصرت|نام خانوادگی۱=حسن زاده|چاپ=1}}</ref>