۳۰٬۵۷۳
ویرایش
ماده ۲۰ قانون آیین دادرسی کیفری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ماده ۲۰ قانون آیین دادرسی کیفری''': سقوط [[دعوای عمومی]] موجب سقوط [[دعوای خصوصی]] نیست. هرگاه [[تعقیب]] امر کیفری به جهتی از جهات قانونی [[قرار موقوفی تعقیب|موقوف]] یا منتهی به صدور [[قرار منع تعقیب]] یا حکم [[برائت]] شود، دادگاه کیفری مکلف است، در صورتی که دعوای خصوصی در آن دادگاه مطرح شده باشد، مبادرت به رسیدگی و صدور رأی نماید. | '''ماده ۲۰ قانون آیین دادرسی کیفری''': سقوط [[دعوای عمومی]] موجب سقوط [[دعوای خصوصی]] نیست. هرگاه [[تعقیب]] امر کیفری به جهتی از جهات قانونی [[قرار موقوفی تعقیب|موقوف]] یا منتهی به صدور [[قرار منع تعقیب]] یا حکم [[برائت]] شود، دادگاه کیفری مکلف است، در صورتی که دعوای خصوصی در آن دادگاه مطرح شده باشد، مبادرت به رسیدگی و [[صدور رأی]] نماید. | ||
* {{زیتونی|[[ماده ۱۹ قانون آیین دادرسی کیفری|مشاهده ماده قبلی]]}} | * {{زیتونی|[[ماده ۱۹ قانون آیین دادرسی کیفری|مشاهده ماده قبلی]]}} | ||
* {{زیتونی|[[ماده ۲۱ قانون آیین دادرسی کیفری|مشاهده ماده بعدی]]}} | * {{زیتونی|[[ماده ۲۱ قانون آیین دادرسی کیفری|مشاهده ماده بعدی]]}} | ||