ماده ۲۵۶ قانون آیین دادرسی کیفری: تفاوت میان نسخه‌ها

به نوشته ای که توسط [[خواهان]] یا [[خوانده]] در دادگاه مورد استناد قرارگیرد؛ «سند» گویند،<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نشریه دادرسی شماره 57 مرداد و شهریور 1385|ترجمه=|جلد=|سال=1375|ناشر=سازمان قضایی نیروهای مسلح|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1824516|صفحه=|نام۱=سازمان قضایی نیروهای مسلح|نام خانوادگی۱=|چاپ=}}</ref> به عبارت دیگر سند، نوشته ای است که به طور کتبی، به منظور احقاق و اثبات عمل یا واقعه حقوقی تنظیم می‌گردد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=تأمین خسارت احتمالی|ترجمه=|جلد=|سال=1385|ناشر=مهاجر|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2246488|صفحه=|نام۱=جواد|نام خانوادگی۱=خالقیان|چاپ=1}}</ref>

=== نکات توضیحی ===

تشخیص موارد مورد بحث در ماده فوق را در مرحله اول بر عهده [[کمیسیون ملی جبران خسارت|کمیسیون استانی]] موضوع [[ماده ۲۵۷ قانون آیین دادرسی کیفری]] دانسته اند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=بایسته های آیین دادرسی کیفری جلد اول|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=طرح نوین اندیشه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4777452|صفحه=|نام۱=بابک|نام خانوادگی۱=فرهی|چاپ=1}}</ref>