ماده 36 قانون حمایت خانواده: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده 36 قانون حمایت خانواده مصوب 1391''': هرگاه [[گواهی عدم امكان سازش|گواهي عدم امكان سازش]] بنا بر توافق زوجين صادر شده باشد، در صورتي كه [[زوجه]] بنا بر اعلام دادگاه صادركننده رأي و يا به موجب سند رسمي در اجراي صيغه طلاق وكالت بلاعزل داشته باشد، عدم حضور زوج، مانع اجراي [[صيغه طلاق]] و ثبت آن نيست.

گواهی صادر شده از [[دادگاه خانواده]] نیازی به صدور [[اجراییه]] نیست و گواهی مذکور جنبه اعلامی دارد ولی در خصوص مسائل مالی که توسط دادگاه در مورد آن ها حکم صادر می شود صدور اجراییه ضروری است. 3296148

== رویه های قضایی ==

بر اساس [[نظریه مشورتی]] شماره 7/92/15/19 مورخ 92/8/13 [[اداره حقوقی قوه قضاییه]] حکم احراز شرایط [[وکالت]] موضوع قسمت اخیر ماده 26 [[قانون حمایت خانواده]] مصوب 1391 یا حکمی که بر اساس وکالت محضری زوجه از زوج برای طلاق بر جواز اعمال وکالت صادر می شود متفاوت از حکم مذکور در ماده 33 آن قانون بوده و به منزله [[طلاق توافقی]] است زیرا زوجه به وکالت از زوج اقدام می کند که حکایت از موافق موکل بر طلاق دارد و مورد مشول ماده 34 قانون یاد شده است که مدت اعتبار آن سه ماه از تاریخ [[ابلاغ]] [[رای قطعی]] یا قطعی شدن رای است. همچنین بر اساس این نظریه با توجه به ماده 36 قانون حمایت خانواده مصوب 1391 در طلاق توافقی که منجر به صدور عدم گواهی امکان سازش گردیده چنانچه زوج از توافق عدول نماید و نخواهد زوجه را طلاق دهد نمی توان وی را مجبور به طلاق نمود ولی در مورد زوجه که دادخواست با تقاضا و توافق وی با زوج تنظیم گردیده و گواهی صادره نیز در موعد مقرر قانونی تسلیم دفترخانه گردیده و گواهی صادره نیز در موعد مقرر قانونی تسلیم دفترخانه گردیده، عدم حضور وی تاثیری در اجرای صیغه طلاق ندارد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=راهنمای دعاوی خانوادگی (انحلال عقد نکاح) (بطلان،فسخ و طلاق)|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=حقوق امروز|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3296148|صفحه=|نام۱=سیدمحمد|نام خانوادگی۱=موسوی مقدم|چاپ=1}}</ref>