نمایش مبدأ برای رای وحدت رویه شماره 44 مورخ 1363/10/10 هیات عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل فرجام‌خواهی بودن محکومیت حبس ناشی از ‌بی‌احتیاطی راننده)

'''رای وحدت رویه شماره ۴۴ مورخ ۱۳۶۳/۱۰/۱۰ هیات عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل فرجام‌خواهی بودن محکومیت حبس ناشی از بی‌احتیاطی راننده):'''نظر به این [[مجازات|کیفرهای]] [[دیه]] و [[حبس]] مقرر در [[ماده ۱۴۹ قانون تعزیرات مصوب ۱۳۶۲|ماده ۱۴۹ قانون تعزیرات]] با عنایت به مقررات حاکم موجود به لحاظ لزوم موقوف شدن [[تعقیب]] [[مجرم]] با گذشت [[شاکی]] در خصوص دیه و قابل گذشت نبودن آن در مورد کیفر حبس مجازات‌های مستقل و منفک از هم به نظر می‌رسند و از طرفی با توجه به صراحت مادتین [[ماده ۱۹۸ قانون اصلاح موادی از قانون آیین دادرسی کیفری|۱۹۸]] و [[ماده ۲۸۷ قانون اصلاح موادی از قانون آیین دادرسی کیفری|۲۸۷ قانون اصلاح موادی از قانون آیین دادرسی کیفری]] حبس‌های کمتر از ده سال قطعی است، لذا [[رأی]] شعبه شانزدهم [[دیوان عالی کشور]] که بر مبنا و اساس این نظر صادر شده قانونی و موجه تشخیص می‌شود. این رأی طبق [[ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب 1328|ماده واحده قانون مربوط به وحدت رویه قضایی مصوب سال ۱۳۲۸]] در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور و [[دادگاه|دادگاه‌ها]] لازم‌الاتباع است.