نمایش مبدأ برای ماده ۱۰۹ قانون آیین دادرسی مدنی

'''ماده ۱۰۹ قانون آیین دادرسی مدنی''': در کلیه [[دعوای مدنی|دعاوی مدنی]] اعم از [[دعوای اصلی|دعاوی اصلی]] یا [[دعوای طاری|طاری]] و [[درخواست|درخواست‌های]] مربوط به [[امور حسبی]] به استثنای مواردی که [[قانون امور حسبی]] مراجعه به [[دادگاه]] را مقرر داشته‌است، [[خوانده]] می‌تواند برای [[تأدیه]] [[خسارت|خسارات]] ناشی از [[هزینه دادرسی]] و [[حق الوکاله]] که ممکن است [[خواهان]] محکوم شود از دادگاه تقاضای [[تأمین]] نماید. دادگاه در صورتی که تقاضای مزبور را با توجه به نوع و وضع [[دعوا]] و سایر جهات موجه بداند، [[قرار تأمین]] صادر می‌نماید و تا وقتی که خواهان تأمین ندهد، [[دادرسی]] [[توقیف دادرسی|متوقف]] خواهد ماند و در صورتی که مدت مقرر در [[قرار]] دادگاه برای دادن تأمین منقضی شود و خواهان تأمین ندهد به [[درخواست]] [[خوانده]] [[قرار رد دادخواست]] خواهان صادر می‌شود.

تبصره - چنانچه بر [[دادگاه]] محرز شود که منظور از اقامه دعوا تأخیر در انجام [[تعهد]] یا [[ایذاء]] طرف یا غرض ورزی بوده، دادگاه مکلف است در ضمن صدور [[حکم]] یا قرار، خواهان را به تأدیه سه برابر هزینه دادرسی به نفع [[دولت]] محکوم نماید.
* {{زیتونی|[[ماده ۱۰۸ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده قبلی]]}}
* {{زیتونی|[[ماده ۱۱۰ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده بعدی]]}}