بررسی قراردادهای مدیریت هیدروکربن تولیدی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
[[رده:مقالات منتشر شده در سال 1400]] | [[رده:مقالات منتشر شده در سال 1400]] | ||
[[رده:مقالات نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران]] | [[رده:مقالات نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران]] | ||
[[رده:مقالات شماره | [[رده:مقالات شماره دوم نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران]] | ||
[[رده:انرژی]] | [[رده:انرژی]] | ||
نسخهٔ ۲۸ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۳۵
بررسی قراردادهای مدیریت هیدروکربن تولیدی نام مقاله ای از فرید شعبانی جهرمی و فریده شعبانی جهرمی است که در دوره هفتم شماره دوم(اسفند1400) نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران منتشر شده است.
چکیده
سرمایه گذاران تحت نظام های امتیازی و برخی قراردادهای بالادستی اصلی، ازجمله مشارکت در تولید، مستحق دریافت هیدروکربن تولیدی از میدان موضوع عملیات بالادستی نفت و گاز می شوند. با توجه به حجم بالای سرمایه گذاری مورد نیاز برای اکتشاف و توسعة میادین نفتی، اصولاً سرمایه گذاران به صورت مشارکتی اقدام به اجرای عملیات می کنند که این امر سبب انعقاد قرارداد اصلی میان دولت میزبان با کنسرسیوم و نیز عقد موافقتنامة عملیات مشترک میان اعضای مشارکت می شود که این امر بر پیچیدگی های عملیاتی این صنعت افزوده و مسائل حقوقی مهمی را ایجاد می کند. با توجه به سهم هر یک از اعضا و استحقاق آنها به هیدروکربن تولیدی، مقرره های لازم و قراردادهای مدیریت هیدروکربن باید برای اختصاص نفت و گاز تولیدی و ایجاد تعادل در حجم برداشت شده تنظیم و مورد توافق طرفین قرار گیرد. اگرچه قراردادهای جدید نفتی ایران مالکیتی برای سرمایه گذار نسبت به هیدروکربن تولیدی ایجاد نمی کند، بنابر صلاحدید شرکت ملی نفت ایران، امکان بازپرداخت هزینه ها و پرداخت دستمزد در قالب محصول و با سازوکاری خاص وجود دارد که می تواند موجبات توافق دربارة سازوکارهای تسهیم و تعادل میان اعضای مشارکت را ایجاب کند.
کلیدواژه
- تسهیم نفت
- تعادل گاز
- مدیریت هیدروکربن
- موافقت نامه عملیات مشترک