بررسی قراردادهای مدیریت هیدروکربن تولیدی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۵: خط ۱۵:
[[رده:مقالات منتشر شده در سال 1400]]
[[رده:مقالات منتشر شده در سال 1400]]
[[رده:مقالات نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران]]
[[رده:مقالات نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران]]
[[رده:مقالات شماره یکم نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران]]
[[رده:مقالات شماره دوم نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران]]
[[رده:انرژی]]
[[رده:انرژی]]

نسخهٔ ‏۲۸ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۳۵

بررسی قراردادهای مدیریت هیدروکربن تولیدی نام مقاله ای از فرید شعبانی جهرمی و فریده شعبانی جهرمی است که در دوره هفتم شماره دوم(اسفند1400) نشریه مطالعات حقوق انرژی دانشگاه تهران منتشر شده است.

چکیده

     سرمایه­ گذاران تحت نظام­ های امتیازی و برخی قراردادهای بالادستی اصلی، ازجمله مشارکت در تولید، مستحق دریافت هیدروکربن تولیدی از میدان موضوع عملیات بالادستی نفت و گاز می­ شوند. با توجه به حجم بالای سرمایه ­گذاری مورد نیاز برای اکتشاف و توسعة میادین نفتی، اصولاً سرمایه ­گذاران به صورت مشارکتی اقدام به اجرای عملیات می­ کنند که این امر سبب انعقاد قرارداد اصلی میان دولت میزبان با کنسرسیوم و نیز عقد موافقت­نامة عملیات مشترک میان اعضای مشارکت می­ شود که این امر بر پیچیدگی ­های عملیاتی این صنعت افزوده و مسائل حقوقی مهمی را ایجاد می­ کند. با توجه به سهم هر یک از اعضا و استحقاق آن­ها به هیدروکربن تولیدی، مقرره ­های لازم و قراردادهای مدیریت هیدروکربن باید برای اختصاص نفت و گاز تولیدی و ایجاد تعادل در حجم برداشت­ شده تنظیم و مورد توافق طرفین قرار گیرد. اگرچه قراردادهای جدید نفتی ایران مالکیتی برای سرمایه ­گذار نسبت به هیدروکربن تولیدی ایجاد نمی­ کند، بنابر صلاح­دید شرکت ملی نفت ایران، امکان بازپرداخت هزینه­ ها و پرداخت دستمزد در قالب محصول و با سازوکاری خاص وجود دارد که می­ تواند موجبات توافق دربارة سازوکارهای تسهیم و تعادل میان اعضای مشارکت را ایجاب کند.

کلیدواژه

  • تسهیم نفت
  • تعادل گاز
  • مدیریت هیدروکربن
  • موافقت نامه عملیات مشترک