ماده ۱۳۲۱ قانون مدنی

اماره عبارت از اوضاع و احوالی است که به حکم قانون یا در نظر قاضی دلیل بر امری شناخته می‌شود.

توضیح واژگان

اماره در لغت، یعنی نشانه، علامت و طریق.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

دلیل، اماره و اصل، برای اثبات دعوا به کار می روند.

در عصر حاضر، اماره و شهادت، به عنوان دلایل ناقص محسوب گردیده؛ و به دلیل امکان فراموشی، عدم صداقت، و یا دقت ناکافی شاهد، اعتماد به وی مشکل است. به همین دلیل، بیشتر مردم به تنظیم سند در روابط خود رو آورده؛ و شهادت، نتوانسته جایگاه گذشته خود را، حفظ نماید.

اگر اماراتی، مبنی بر حقانیت مدعی موجودباشد؛ وی دیگر، نیازی به ارائه دلیل ندارد.

اماره، به دو نوع قضایی و قانونی، قابل تقسیم است.

اماره، بیش از سایر ادله، غیرمستقیم است.

اماره، دلالت بر ظن دارد نه یقین.

بین اماره در حقوق ایران، و اماره در فقه، تفاوت های کلی و اساسی وجوددارد.

مستندات فقهی

به دلالت اجماع، سند و نوشته، اعتبار ندارد؛ مگراینکه اماراتی برای اثبات صحت آنها موجودباشد.

انتقادات

تعریف قانون مدنی از اماره، کلی بوده؛ و سایر ادله نظیر سند را هم دربرمی گیرد؛ زیرا آنچه که باعث تمایز اماره از سایر ادله می گردد؛ امر معلومی نیست که دادرس را، به وجود امر مجهول راهنمایی می کند؛ بلکه مستقل و جدا بودن اماره از موضوع دعوا، این دلیل را از سایر دلایل اثبات دعوا  متمایز می نماید.

مصادیق و نمونه ها

قانونگذار، در قانون آیین دادرسی مدنی، امتناع منتسبٌ الیه سند از کتابت، انگشت زدن یا تصدیق مهر، اماره ای بر اعتبار سند مزبور تلقی نموده است.