ماده ۴ قانون شوراهای حل اختلاف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←پیشینه) |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== پیشینه == | == پیشینه == | ||
ماده 4 قانون شوراهای حل اختلاف (مصوب 1394/09/16): در هر حوزه قضائی یک یا چند نفر [[قاضی|قاضی دادگستری]] که قاضی شورا نامیده میشوند، مطابق مقررات این قانون انجام وظیفه مینمایند. | متن ماده 4 قانون شوراهای حل اختلاف (مصوب 1394/09/16) بدین نحو بوده است: در هر حوزه قضائی یک یا چند نفر [[قاضی|قاضی دادگستری]] که قاضی شورا نامیده میشوند، مطابق مقررات این قانون انجام وظیفه مینمایند. | ||
تبصره ۱- [[قوه قضاییه|قوه قضائیه]] می‌تواند برای تامین قضات شورا از میان قضات شاغل یا بازنشسته استفاده نماید. | تبصره ۱- [[قوه قضاییه|قوه قضائیه]] می‌تواند برای تامین قضات شورا از میان قضات شاغل یا بازنشسته استفاده نماید. | ||
نسخهٔ ۵ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۵
ماده ۴ قانون شوراهای حل اختلاف (مصوب 1402/06/22): قوه قضائیه مکلف است حداکثر ظرف یک سال از تاریخ لازم‌الاجرا شدن این قانون، در هر حوزه قضائی شهرستان، شعبه یا شعبی از دادگاه‌ها را تحت مدیریت و نظارت رئیس آن حوزه قضائی به‌عنوان دادگاه صلح تعیین کند.
در حوزه قضائی بخش، وظایف و اختیارات و صلاحیت‌های دادگاه صلح می‌تواند بر عهده دادگاه بخش باشد که بر اساس احکام این قانون رسیدگی می‌کند.
ریاست و نظارت دادگاه‌های صلح و شوراهای حل اختلاف در استان بر اساس آیین‌نامه ماده (۴٠) این قانون تعیین می‌شود.
مواد مرتبط
پیشینه
متن ماده 4 قانون شوراهای حل اختلاف (مصوب 1394/09/16) بدین نحو بوده است: در هر حوزه قضائی یک یا چند نفر قاضی دادگستری که قاضی شورا نامیده میشوند، مطابق مقررات این قانون انجام وظیفه مینمایند.
تبصره ۱- قوه قضائیه می‌تواند برای تامین قضات شورا از میان قضات شاغل یا بازنشسته استفاده نماید.
تبصره ۲- مرکز امور شوراها می‌تواند از قضات شورا به صورت تمام وقت یا پاره وقت استفاده نماید.
تبصره ۳- رئیس قوه قضائیه می تواند یک قاضی را برای چند شورا تعیین کند.